God wil een relatie met Zijn volk aangaan en wil Zijn kinderen graag ontmoeten. Die ontmoeting tussen God en Zijn volk is voor beiden een feest. God heeft over het jaar verdeeld drie belangrijke feesten ingesteld, waarop Zijn volk naar Hem toekomt en zich verheugt voor Zijn aangezicht. Wij kennen de Bijbelse feesten van Pasen en Pinksteren. Maar het Loofhuttenfeest is voor ons veelal onbekend. In dit artikel wil ik daarom de vraag beantwoorden hoe de herontdekking van het Loofhuttenfeest als het grootste feest in de Bijbel – als het feest van de Vader – een vernieuwing is voor christenen.

Achtergrond

Hoe kunnen christenen het Loofhuttenfeest vieren, vroeg een groep christenen die in Jeruzalem woont en meer wilde leren van de Joodse feesten. Maar hoe doe je dat als christen, wat mag daarbij wel en wat heeft Israël liever niet dat christenen gaan doen? Met deze vragen gingen ze naar een rabbijn in Jeruzalem.
Nadat de rabbijn de nodige rituelen van het Loofhuttenfeest had uitgelegd en hun vragen had beantwoord wat christenen wel en niet konden doen, wilden ze weer naar huis gaan. Echter, bij de deur vertelde de rabbijn iets opmerkelijks. Hij zei dat hij in deze vragen de voetstappen van de komende Messias hoorde.

Zo begon deze groep van 300 christenen, met Merv en Merla Watson als zangleiders, voorzichtig het Loofhuttenfeest in 1979 te vieren, in de Anglican School te Jeruzalem. Er was alom enthousiasme rond dit begin, toen christenen voor het eerst in bijna tweeduizend jaar kerkgeschiedenis dit feest vierden.

De tijd verstreek, de indrukken bleven en de ontwikkelingen gingen door, ook op politiek vlak. Op 1 juli 1980 riep het Israëlische parlement (de Knesset) de herenigde stad Jeruzalem uit tot de eeuwige, ondeelbare hoofdstad van de Joodse Staat. Echter, niet iedereen was hier blij mee. Met name Yasser Arafat van de PLO was furieus en hield een vlammend betoog in de Verenigde Naties te New York. Als reactie daarop dreigden de Arabische oliemachten met een nieuwe olie-embargo, zoals eerder in 1973 en 1979, tegen alle landen die nog steeds hun ambassades in Jeruzalem hadden.
Op grond van deze bedreiging verlieten 13 buitenlandse ambassades Jeruzalem. Hun ambassades werden verplaatst naar Tel Aviv, zodat ze nog wel in Israël aanwezig waren, maar Jeruzalem niet erkenden als hoofdstad van Israël. Daarmee dachten ze onder de dreiging van een olieboycot uit te kunnen komen. Als laatste, de dertiende in de rij, verliet ook de ambassade van Nederland Jeruzalem. Men had een knieval gemaakt voor de olie, zodat er niet weer een autoloze zondag zou komen.

Oprichting van de Internationale Christelijke Ambassade Jeruzalem (ICEJ)

We zien dat tot 1980 Nederland voornamelijk pro-Israël is geweest. Denk maar aan de band tussen premier Drees en Ben Goerion, de eerste premier van Israël; beiden waren socialistisch. Of denk aan 1973, tijdens de Yom Kippoer-oorlog, toen minister van Defensie Vredeling de Amerikaanse vliegtuigen toestemming gaf om een tussenstop op Schiphol te maken, op weg naar Israël. Maar de tijden veranderen en wij veranderen mee. Zo ook Nederland, waar Israël werd ingewisseld voor de Arabische olie.

Dit politieke gebeuren was de directe aanleiding voor christenen wereldwijd om hun steun en solidariteit aan Israël bekend te maken. Christenen zijn ook onderdeel van hun land en als de politieke leiders Israël aan de kant zetten, kunnen christenen laten zien dat zij Israël wel steunen. Plannen werden gemaakt. Met het naderende Loofhuttenfeest, waarbij veel christenen in Jeruzalem zouden zijn, zou er een statement gemaakt worden.

Als steun voor Israël is, tijdens het Loofhuttenfeest in 1980, het gebouw van de Internationale Christelijke Ambassade Jeruzalem (ICEJ) geopend door burgemeester Teddy Kollek van Jeruzalem. De timing was perfect. Christenen hadden nu een eigen ‘vertegenwoordiging’ of ambassade in Jeruzalem. In Israël werd hier zeer positief op gereageerd. Men kon wel wat tegenwicht gebruiken. De premier, de Knesset en de burgemeester van Jeruzalem waren verheugd over het voorgenomen idee om een ‘Internationale Christelijke Ambassade’ in Jeruzalem te openen, in de wijk waar de andere ambassades waren vertrokken. Vandaar de bijzondere naam Internationale Christelijke Ambassade Jeruzalem, afgekort ICEJ.
De ICEJ heeft geen politieke bevoegdheid, zoals paspoorten uitgeven, maar wel een geestelijke autoriteit: ambassadeurs van Christus te Jeruzalem. Hoe mooi is de vervulling van 2 Korinthe 5:20: “Wij zijn gezanten namens Christus, alsof God Zelf door ons smeekt. Namens Christus smeken wij: laat u met God verzoenen.” Het mandaat van de ICEJ is niet voor niets uit Jesaja 40:1: “Troost, troost Mijn volk, zal uw God zeggen.”

Het bestuur van de nieuw opgerichte ICEJ bestond uit verschillende mensen die in Jeruzalem woonden, waaronder de Nederlander Jan Willem van der Hoeven. Maar ook mensen als Johan Luckhoff, Tim King, barones Elizabeth van Heemskerk, Ludwig Schneider en Gustav Scheller. Veel andere bekende christenen in Jeruzalem stonden met raad en daad rondom dit initiatief, zoals Derek Prince, Lance Lambert, Jay Rawlings.

Na de oprichting van de ICEJ tijdens het Loofhuttenfeest ging het snel. Dit mandaat vanuit Jesaja 40:1 is niet alleen om Israël te troosten, hiermee werd ook wereldwijd onderwijs over Israël gegeven en het was bedoeld om voor Israël op de bres te staan. En dat heeft de ICEJ zeker gedaan, nu al meer dan 42 jaar. De ICEJ is een van de grootste internationale christelijke pro-Israël organisaties. Het hoofdkantoor is in Jeruzalem, als een statement voor Israël en de hele wereld, dat Israël zelf mag bepalen waar haar hoofdstad is. En de ICEJ heeft in 90 landen (waaronder Nederland) een afdeling en in 140 landen een vertegenwoordiging. Ook in Nederland werd een kantoor geopend en Pieter Bénard was jarenlang daarvan de drijvende kracht.

Loofhuttenfeest in Israël

De profeet Zacharia voorzag een tijd waarin alle volken naar Jeruzalem zullen komen “om zich neer te buigen voor de Koning (…) en om het Loofhuttenfeest te vieren.” (Zach. 14:16) In overeenstemming met deze visie organiseert de ICEJ een congres tijdens het Loofhuttenfeest, wat de grootste jaarlijkse christelijke bijeenkomst in Israël is geworden. Sinds 1980 trekt dit Bijbelse festival elke herfst zo’n 5.000 tot 7.000 christelijke pelgrims uit 100 landen naar Jeruzalem. Het feest biedt een dynamische aanbiddingservaring, getalenteerde muzikale artiesten, krachtige prediking en de mogelijkheid om christelijke liefde voor en steun aan Israël te uiten in de populaire Jeruzalem-mars. Het Loofhuttenfeest, of Soekot, blikt niet alleen terug op de Israëlitische omzwervingen in de wildernis, het geeft ook een voorproefje van de vreugde van het komende Messiaanse tijdperk, als voorafschaduwing van wat komen gaat, ‘Olam haba’.

Er komt een tijd dat er weer oude mannen en oude vrouwen op de pleinen van Jeruzalem zitten en er weer kinderen spelen op de straten. (Zach. 8:4) Dit zien we nu al in Jeruzalem, als vervulling van deze profetie. Nu wachten we nog tot de profetie in vervulling gaat dat alle volken opgaan naar Jeruzalem om het Loofhuttenfeest te vieren. (Zach. 14:16) Dat is precies wat de rabbijn ontdekte toen men hem vroeg of en hoe christenen dit feest zouden kunnen vieren. Juist dit Loofhuttenfeest is het feest dat Joden en christenen samen zouden moeten vieren.

Inmiddels heeft de ICEJ al meer dan 40 keer dit feest gevierd. En de vruchten daarvan zijn bijzonder. Juist door de Hebreeuwse wortels van ons christelijk geloof te herontdekken, en de Davidische lofprijzing te leren. Dat heeft wereldwijd de christenen versterkt in hun geloof en hun geloofsuitingen verbreed. Wat kunnen we nog veel leren over hoe Israël dit grootste feest van de inzameling viert. Met het oog op de toekomstige inzameling van alle volken, is dit feest zo van belang. Vreemd dat we daarin nog steeds meer de keizer volgen dan de Bijbel. Keizer Constantijn de Grote heeft in 321 op het Concilie van Nicea laten bepalen dat alle Joodse feesten uit de kerk verwijderd moesten worden. Pasen en Pinksteren mochten blijven, wel in aangepaste vorm. Met name het Loofhuttenfeest moest het ontgelden en werd afgeschaft. Dat betekende dat christenen vanaf toen ook de zegen van dit feest misten. En nu, na zoveel eeuwen, herontdekken christenen de Hebreeuwse wortels van hun geloof en licht het Loofhuttenfeest een sluier op die ons eeuwenlang heeft bedekt. Pasen en Pinksteren zijn de voorjaarsfeesten, de eerstelingoogst. Het Loofhuttenfeest is het feest van de grote oogst in het najaar, waar het allemaal om draait. Het is duidelijk wat God zegt in Zijn woord, dat: “Eenmaal zullen alle volken opgaan naar Jeruzalem, om het Loofhuttenfeest te vieren.” (Zach. 14:16) Tot die tijd zal er nog strijd zijn om Jeruzalem. Vandaar dat wij dit feest vieren vanuit de hoop die in ons is.

Dit feest is ook voor ons

Als God in Zijn Woord duidelijk aangeeft dat er drie maal per jaar een feest is voor God en dat iedere volwassen Israëliet dan moet verschijnen voor het aangezicht van God, en als Jezus dit feest ook gevierd heeft met Zijn discipelen, waarom zouden wij dat dan niet doen? Uit bovenstaande is duidelijk dat we eerder de Keizer dan God volgen. We vieren wel Pasen en Pinksteren, maar die twee feesten zijn al vervuld in de opstanding van Jezus en met de uitstorting van de Heilige Geest. Wij vieren toch ook het Heilig Avondmaal in het heden, op basis van wat Jezus voor ons gedaan heeft in het verleden, maar met het oog op de toekomst? “Want zo dikwijls als u dit brood eet en deze drinkbeker drinkt, verkondig de dood van de Heere, totdat Hij komt.” (1 Korinthe 11:26) Met het vieren van het Avondmaal zien we tevens uit naar de profetische komst van de Heer. Dan is het bijzonder, dat we wel het feest van de Zoon vieren (Pasen) en het feest van de Geest (Pinsteren), maar niet het feest van de Vader (Loofhuttenfeest). In Efeze 2:18 staat: “Want door Hem hebben wij beiden door één Geest de toegang tot de Vader.” We weten dat Jezus de deur is tot de Vader, maar we moeten niet bij de deur blijven staan. Jezus nodigt ons uit om tot de Vader te komen. In het belangrijkste gebed dat Jezus ons heeft geleerd, het Onze Vader, draait alles om de Vader. Heeft de Vader niet alles voor ons gedaan in het verleden en zien we niet uit naar het grote feest, wanneer de Vader bepaalt dat de Zoon (weder)komt om met ons de bruiloft van het Lam te vieren? Het Loofhuttenfeest is de grote oogst aan het eind van het jaar, als een verwijzing naar de grote inzameling aan het eind van de tijd, als het feest van de Vader.

Naar Israël om het Loofhuttenfeest bij te wonen?

Er zijn verschillende mogelijkheden het ICEJ Loofhuttenfeest bij te wonen, digitaal of fysiek.
Je kunt met een Nederlandse groep onder leiding van Jacob & Hennie Keegstra naar Israël gaan. Of je kunt het ICEJ Loofhuttenfeest online bekijken. Kijk voor meer informatie op www.icej.nl/loofhuttenfeest.

Geschreven door Jacob Keegstra, voorzitter ICEJ Nederland