“En het zal geschieden dat al de overgeblevenen van alle heidenvolken die tegen Jeruzalem zijn opgerukt, van jaar tot jaar zullen opgaan om zich neer te buigen voor de Koning, de Heere van de legermachten, en om het Loofhuttenfeest te vieren.”  Zacharia 14:16

Als christenen geloven wij in het profetische woord van God, waarin staat dat eenmaal alle knie zich zal buigen voor Koning Jezus. Vandaar dat de kerken oproepen om je te bekeren en nu alvast die grote Koning te leren kennen en te dienen. Daarbij is alles wat wij doen in ons leven hier en nu, oefenen of stagelopen voor de eeuwigheid.

Als Profetisch Perspectief geloven wij dat het herstel van de staat Israël een teken is van de eindtijd, met daarbij de oproep aan de mensen om God daarvoor te danken en om je leven in orde te brengen, voordat de grote Koning komt om op de troon van zijn vader David te gaan zitten, te Jeruzalem. Wij geloven dat bovenstaande profetie uit Zacharia eenmaal werkelijkheid zal worden en dat je nu alvast mag oefenen voor die komende werkelijkheid. Alleen, het is blijkbaar moeilijk onder christenen om dit alvast in praktijk te brengen. Bovendien rijst de vraag of het Loofhuttenfeest voor ons alleen voor de toekomst is, of mogen wij nu al dit vieren en daarmee ervaring opdoen voor de eeuwigheid? Oftewel, dat christenen het Loofhuttenfeest vieren, is dat een teken voor deze tijd?

In 1980 is tijdens het Loofhuttenfeest in Jeruzalem de Internationale Christelijke Ambassade opgericht, als antwoord op de 13 landen die hun politieke Ambassades uit Jeruzalem weghaalden. De laatste in de rij was Nederland. Vele christenen die toen in Jeruzalem waren, wilden een daad stellen om achter Israël te staan. Deze Christelijke Ambassade is gestart tijdens het Loofhuttenfeest en heeft inmiddels 40 maal een christelijk congres tijdens het Loofhuttenfeest in Jeruzalem georganiseerd, om dit feest met Israël te vieren. Toen de ICEJ met het voorbereidingen begon om dit Loofhuttenfeest te gaan vieren, ging men te rade bij rabbijnen in Israël. Hun antwoord was heel bijzonder: zij zien het feit dat heidenen het Loofhuttenfeest gaan vieren, als een begin van het ontluiken van de komst van de Messias. Dus, onafhankelijk wat wij ervan vinden, vinden de rabbijnen dit bijzonder: namelijk, een teken voor de eindtijd. Daarmee is dit voor de ICEJ een bevestiging dat wij met dit feest op de goede weg zitten: uiteindelijk zullen alle volken dit feest, samen met Israël, gaan vieren in Jeruzalem, de stad van de grote koning, Zach. 14.

Ik mag zelf al meer dan 20 jaar naar dit Loofhuttenfeest in Jeruzalem gaan. Hierin zie ik een bepaalde tendens, en dit hangt helemaal samen met een ander profetisch vooruitzicht. Voordat Jezus terug kan komen, moet het Evangelie de hele wereld rond zijn gegaan. Wij weten dat het begon in Jeruzalem, daarna via Judea/Samaria naar de rest van de wereld. Wij zien dat het Evangelie naar het westen is gegaan, via Klein-Azië naar Europa. Pas na de Middeleeuwen ging het naar Amerika. Eerst naar Noord Amerika daarna Zuid Amerika, vooral Brazilië. Daar is al 30 jaar een opwekking gaande. Inmiddels is het Evangelie ook aan de andere kant van de wereld krachtig. In Azië, met name de Filippijnen, Taiwan, maar ook langzamerhand in China. Er zijn al 130 miljoen christenen in China. De laatste halte voordat het Evangelie terug is in Jeruzalem is de Arabische wereld. Dat is het laatste bolwerk, maar waar Gods Geest aan het werk is, komt de doorbraak. Logisch dat het nu onrustig is in deze landen.

Ik zie tijdens het Loofhuttenfeest in Jeruzalem deze tendens terug. Vanaf 1980 waren het voornamelijk de Amerikanen en Europeanen die naar het Loofhuttenfeest kwamen. Vanaf 2000 vooral de Brazilianen en Afrikanen. En de laatste jaren een toename van mensen uit Azië, zelfs Chinezen. Ook al is de Arabische wereld laatste halte voordat het Evangelie terug is in Jeruzalem, we zien hiervan de eerste tekenen met het Loofhuttenfeest.

“Op die dag zal er een gebaande weg zijn  van Egypte naar Assyrië. De Assyriërs zullen in Egypte komen en de Egyptenaren in Assyrië. De Egyptenaren zullen samen met de Assyriërs de Heere dienen. Op die dag zal Israël de derde zijn naast Egypte en Assyrië, een zegen in het midden van de aarde. Want de Heere van de legermachten zal hen zegenen met de woorden: Gezegend zij Mijn volk Egypte, het werk van Mijn handen Assyrië, en Mijn eigendom Israël!” Jesaja 19:23-25.

Tijdens het afgelopen Loofhuttenfeest was het voor de eerste maal dat er een groep christenen uit Egypte naar het Loofhuttenfeest in Jeruzalem kwam en meeliep in de Jeruzalemmars. Dat is een tocht waarin 5000 christenen uit meer dan 100 landen meelopen door de straten van Jeruzalem, om een bemoediging te zijn voor Jeruzalem en haar inwoners. Is zo’n afvaardiging van de volken niet een vooruitzicht dat eenmaal alle volken zullen optrekken om dit Loofhuttenfeest te vieren? De groep uit Egypte liep vlak voor de Nederlandse delegatie en na afloop sprak ik met hen. Zij waren zo onder de indruk en zeiden: “Het is alsof wij dromen, dat onze voeten door Jeruzalem lopen!” Voor de ICEJ was dit een bevestiging dat de profetie uit Jesaja 19 begint uit te komen.

Het Loofhuttenfeest is voor velen nog een onbekend feest. Hoewel God dit feest zelf heeft ingesteld, Lev.23, heeft keizer Constantijn de Grote dit feest afgeschaft. Daarbij heeft de kerk dit voorbeeld van de keizer gevolgd. Gelukkig zien we in deze tijd dat men terug wil naar de Hebreeuwse wortels van ons christelijk geloof. Daar vallen de feesten van God ook onder, met name het voor ons nog onbekende Loofhuttenfeest. Met de feesten van God worden allereerst de oogsten ingezameld en de dankoffers aan God gebracht. Wanneer God je gezegend heeft met een rijke oogst, is het niet zo moeilijk om niet met lege handen voor het aangezicht van God te verschijnen. Daarnaast hebben de feesten een religieus aspect, om te naderen voor God. Voor Israël betekenen de feesten: Pesach van de uitleiding uit Egypte, Wekenfeest van het ontvangen van de Thora en Loofhutten van het leven in het beloofde land. Voor ons als christenen is deze lijn vanuit de feesten eenvoudig door te trekken: Pasen van de uitleiding uit de zonde, Pinksteren als de gave van de Heilige Geest en Loofhutten van de maaltijd des Heren en de Bruiloft van het Lam. Pasen en Pinksteren zijn hierbij vervuld en vieren we deze feesten voornamelijk als herinnering in het heilsplan van God. Het Loofhuttenfeest is daarbij nog toekomst en blijft voor ons nog een profetisch feest, als voorafschaduwing van wat komen gaat.

Wij kennen als christenen ook nog een andere indeling, namelijk dat Pasen verbonden is met Jezus: zijn roeping was Kruis en Opstanding wat met Pasen is volbracht; Pinsteren is verbonden met de Heilige Geest: de uitstorting van de Heilige Geest en het begin van de kerk; maar waar is Loofhutten mee verbonden? Vreemd, want als we geloven in een Drieënige God, dan hebben we wel een feest voor de Zoon en een feest voor de Geest, maar niet voor de Vader. God heeft juist met de drie pelgrimsfeesten, de drie hoogtijdagen van het jaar een model meegegeven voor Gods volk, om tot Hem te naderen. En vanuit Efeze 2:18 kunnen we opmaken dat wij alleen door Jezus, middels de Geest, bij de Vader komen. Zou het kunnen zijn dat het Loofhuttenfeest verbonden is met de Vader, waarom de maaltijd des Heren (nieuw) wordt gevierd? Dan wordt het belangrijk dat wij dit gaan vieren, anders missen wij het uiteindelijke, dat we wel middels de Zoon en de Geest, niet bij de Vader komen. Dat uiteindelijk perspectief wordt zichtbaar wanneer men het Loofhuttenfeest gaat vieren en ieder jaar er meer van leert kennen. Uiteindelijk is dit feest een vooruitzien naar de maaltijd des Heren en de dag van komst van de Messias, welke door de Vader wordt bepaald. Dan pas zullen we de bruiloft van het Lam vieren.

We kunnen deze feesten om tot God te naderen ook nog vanuit een ander perspectief bekijken, namelijk hoe de eredienst in de Tempel was opgebouwd. De Tempel had een voorhof, een heilige en een allerheiligste. Voor ons als christenen kunnen we daarin de driedeling zien, dat de voorhof met het offer (van Jezus) wordt gezien, het heilige met de Menorah (licht van de Heilige Geest) wordt gezien, en het allerheiligste met de Ark (als voetbank van God de Vader) wordt gezien. Daarbij is de eredienst in de Tempel om vooral te naderen tot de kern, tot de Ark met het verzoendeksel, tot de troon van genade, tot de Vader. Juist als christenen worden we opgeroepen om door het offer van Jezus, met vrijmoedigheid te naderen tot de troon van genade, Hebr. 4:16. Jezus is de deur tot de Vader en wij moeten vooral niet bij de deur blijven staan. Dan missen wij het doel, om te komen tot het hart van de Vader. En de feesten laten dit beeld zien, om via de Zoon en de Geest, te komen tot de Vader.

Dat dit Loofhuttenfeest zijn voltooiing heeft in Jeruzalem, zal duidelijk zijn. Je kunt God overal dienen, maar van dit feest zegt God heel duidelijk in Zijn woord aan Israël, dat het een afspraak is tussen God en hen te Jeruzalem. Dan rijst de vraag, in hoeverre dit voorschrift ook voor ons geldt? Al het andere in de Bijbel nemen we serieus, waarom dit dan niet? Vandaar dat de ICEJ dit feest niet zomaar ergens in Israël gaat organiseren, maar heel bewust in Jeruzalem, de stad waar de uiteindelijke vrede voor de wereld vanuit zal gaan, zie Jesaja 2. Echter, tot die tijd zal Jeruzalem ook het brandpunt van de wereld blijven, waar de tegenstander op loert en de vrede probeert te verjagen. Vandaar dat het profetische woord zo belangrijk is, want daaruit weten we dat de Messias eenmaal de tegenstander zal vernietigen. Dan zullen de overgebleven volken het Loofhuttenfeest gaan vieren, te Jeruzalem. Maar waarom wachten tot die tijd? Nu vieren we ook Pasen en Pinksteren, waarom niet ook het grootste feest dat God heeft ingesteld, het Loofhuttenfeest? Dan ervaren we nu ook de zegen die daarin voor ons ligt. Of we nu vóór God zijn of tegen, het draait allemaal om Jeruzalem, als brandpunt van de wereld. Uiteindelijk wordt Jeruzalem, de stad van het grote feest, Zach.14.

door Jacob Keegstra ICEJ Nederland