‘Want als hun verwerping verzoening voor de wereld betekent, wat betekent dan hun aanneming anders dan leven uit de doden?’ (Romeinen 11:15 HSV)

Terwijl Israël zich voorbereidt op de viering van 75 jaar sinds zijn moderne wedergeboorte in mei 1948, is de impact van die dramatische gebeurtenis tot op de dag van vandaag nog steeds weerklinkend. Dus, wat betekent de terugkeer van Israël op het wereldtoneel voor ons als christenen vandaag?

Om te beginnen ging de nationale wedergeboorte van Israël gepaard met geboorteweeën, omdat het voor altijd verbonden is met de Holocaust. Het ‘wonder’ van de herstelde Joodse soevereiniteit in het historische land Israël vond plaats slechts drie jaar nadat de nazi-genocide tegen de Joden was geëindigd. De Holocaust markeerde het dieptepunt van de lange, zware reis van het Joodse volk om tussen de naties door te dwalen. Maar slechts drie jaar later slaagden ze er plotseling in om nationale onafhankelijkheid te bereiken in hun voorouderlijk thuisland.

Verbazingwekkend genoeg verklaarde de apostel Paulus lang geleden dat de inzameling van Israël in de laatste dagen als “leven uit de dood” zou zijn! (Romeinen 11:15) Dit betekent dat de wedergeboorte van Israël niets minder is dan de opstandingskracht van God die vandaag de dag nog steeds aan het werk is op aarde!

Paulus baseerde zijn leer op de heropleving van Israël in Romeinen 11 op tal van oudtestamentische passages, zoals Jesaja 6 en Jeremia hoofdstuk 24 en 31. De Hebreeuwse profeten beschrijven het uiteindelijke herstel van Israël als een proces in twee fasen, beginnend met de fysieke inzameling van de Joden terug naar het Land van Israël in ongeloof, en dan hun geestelijke inzameling terug naar God door een speciale uitstorting van de Heilige Geest. ‘Keer terug naar Mij, dan zal Ik tot u terugkeren’, zegt de Heer heel duidelijk in Zacharia 1:3 en Maleachi 3:7. Maar misschien zijn de duidelijkste profetische passages over hoe Israëls beloofde herstel zou verlopen, te vinden in Ezechiël hoofdstuk 36 en 37.

In Ezechiël 36:24-28 verklaart God: “Want Ik zal u uit de volken halen, u uit alle landen verzamelen en u naar uw eigen land brengen. Dan zal ik schoon water op je sprenkelen, en je zult rein zijn; Ik zal je reinigen van al je vuilheid en van al je afgoden. Ik zal je een nieuw hart geven en een nieuwe geest in je binnenste geven; Ik zal het hart van steen uit je vlees halen en je een hart van vlees geven. Ik zal Mijn Geest in je binnenste geven…”

Dan hebben we in Ezechiël 37 het visioen van de Vallei van de dorre beenderen, waar de profeet spreekt over een tijd van grote rampspoed waarin het volk van Israël zou zeggen: “Onze beenderen zijn droog, onze hoop is verloren en wijzelf zijn afgesneden. !” Het is alsof hij door de tijd heen kijkt naar de massagraven van Joden die in de Holocaust zijn afgeslacht. Maar dan verklaart God dat niet alles verloren is; dat Hij op hun allerlaagste moment zeker “uw graven zou openen en ervoor zou zorgen dat u uit uw graven zou komen en u naar het land Israël zou brengen. Dan zult u weten dat Ik de Heer ben, wanneer Ik uw graven heb geopend, o Mijn volk, en u uit uw graven heb doen opstaan. (Ezechiël 37:12-13)

Vier keer in twee verzen besluit God dat Hij Israël uit zijn graven zal halen. Daarom kan Paulus verkondigen: “Want als hun verwerping de verzoening van de wereld is, wat zal hun aanvaarding (of inzameling) anders zijn dan leven uit de doden?” (Romeinen 11:15)

Al 75 jaar zijn we allemaal getuigen van de opstandingskracht van God aan het werk in Israël. Dit legt veel verantwoordelijkheid bij ons. Hoe komt het?

De apostelen vertelden iedereen dat ze “getuigen” waren van de dood en opstanding van Jezus. In de Hebreeuwse denkwijze heeft ‘getuige’ zijn een diepere betekenis dan alleen kijken naar een misdaad of een ongeluk. Het is een veel zwaardere zaak.

Ten eerste zeggen de Tien Geboden: “Gij zult geen vals getuigenis afleggen.” (Exodus 20:16) Voeg daarbij de Wet van Getuigen in Deuteronomium 19:15-21, waarin staat dat je twee of meer getuigen nodig hebt om de schuld van iemand vast te stellen voor het overtreden van de Wet van Mozes. Maar als een getuige valselijk getuigt van het overtreden van een wet, werden ze onderworpen aan dezelfde straf als de misdaad waarvan ze iemand anders beschuldigden.

Daarom zouden de volgelingen van Jezus een enorm risico hebben genomen om voor het Sanhedrin te verschijnen en te getuigen van zijn medeplichtigheid aan de dood van Jezus. Maar als die kans zich ooit voordeed, waren de 12 apostelen eigenlijk degenen die waren aangesteld om als getuigen voor het Sanhedrin te dienen over de dood en opstanding van Jezus, met alle risico’s van dien – namelijk de doodstraf.

Vervolgens zei Petrus in Handelingen 10:39-42 tegen de eerste bekeerling uit de heidenen, Cornelius: “Wij zijn getuigen… tevoren door God uitverkoren, zelfs voor ons die met Hem aten en dronken nadat Hij uit de dood was opgestaan. En Hij heeft ons bevolen tot het volk te prediken en te getuigen dat Hij het is die door God is aangesteld om Rechter van de levenden en de doden te zijn.”

Paulus maakt een soortgelijk punt wanneer hij predikt tot geleerde Grieken in Athene: “Waarlijk, deze tijden van onwetendheid heeft God over het hoofd gezien, maar nu gebiedt hij alle mensen overal zich te bekeren, omdat Hij een dag heeft vastgesteld waarop Hij de wereld in gerechtigheid zal oordelen door de Man die Hij heeft aangesteld. Hij heeft dit aan allen verzekerd door Hem uit de dood op te wekken.” (Handelingen 17:30-31)

Petrus en Paulus waren het erover eens dat de opstanding van Jezus een boodschap met zich meebracht, dat Hij daardoor werd uitgeroepen tot Rechter van de hele mensheid. Daarom ben je in het verleden misschien weggekomen met je onwetendheid en afgoderij, maar nu ben je verantwoordelijk voor God en is het tijd om je te bekeren.

Elke daad van Gods opstandingskracht bevat een boodschap. Toen Jezus Lazarus uit de dood opwekte, verklaarde hij: “Ik ben de opstanding en het leven.” (Johannes 11:25) Toen God Jezus uit de dood opwekte, werd Hij uitgeroepen tot de Rechter van de hele mensheid, en je kunt niet langer wegkomen met je zonde en onwetendheid over God.

Dus, wat is de boodschap van God in het opwekken van Israël uit het graf in onze tijd? Ten eerste is het dat de wereld op het punt staat geoordeeld te worden. Net zoals de bouw van de ark door Noach het grootste teken was voor de oude wereld dat ze op het punt stonden geoordeeld te worden, is de opbouw van Sion het duidelijkste teken dat wij op het punt staan geoordeeld te worden (Psalm 102:16; Jesaja 54:9) . En dit oordeel omvat ook hoe we de Joodse natie en het Joodse volk hebben behandeld. Psalm 2, Joël 3, Jeremia 30:11, Zefanja 3:8vv en andere passages spreken hier duidelijk over. Ten tweede is de boodschap dat we niet langer onwetend of onverschillig kunnen zijn tegenover Israël.

Al 75 jaar lang is de christelijke wereld getuige geweest van hoe Israël uit het graf van de Shoah tevoorschijn kwam en terug in hun land werd geplaatst, een proces dat nog steeds aan de gang is en wacht op zijn hoogtepunt in Israëls nationale redding. Toen Israël verstrooid was en in ongenade bij God stond, was je er misschien mee weggekomen ze te negeren of ze te beschouwen als gestraft door de Heer. Maar nu niet meer. Zodra Hij Israël in hun land heeft hersteld, is dit een nieuwe dag! En we zullen verantwoordelijk worden gehouden voor onze reactie.

Sommige christenen willen Israël terug in het graf leggen. Ze werken samen met antisemieten om de legitimiteit van Israël te ondermijnen en de Joodse staat te ontmantelen. Ze zouden God moeten vrezen!

Maar er is een veel grotere categorie christenen die onverschillig staat tegenover de voortgaande opstanding van Israël. Ze denken dat het niets met hen te maken heeft. Maar na 75 jaar van een Israël dat zoveel uitdagingen heeft overwonnen en de hele wereld tot zegen is geweest, kunnen we niet blijven steken in onze onwetendheid en onverschilligheid. Elke christen moet zich op een positieve, zinvolle manier met Israël verbinden.

Liefde en zorg hebben voor Israël is geen lakmoesproef om te zien of iemand gered is. Maar ik geloof dat het wel aangeeft of je vandaag door de Heilige Geest stroomt. Als we na 75 jaar van een nieuw leven ingeblazen Israël blijven vasthouden aan de oude negatieve opvattingen en houdingen ten opzichte van het Joodse volk, of nog steeds denken dat Israël er niet toe doet, loop je het risico afgesneden te worden van de beweging van de Heilige Geest in onze tijd (Romeinen 11 :20-21). En God zal dit ook niet over het hoofd zien als we allemaal voor Hem in het oordeel staan.

Geschreven door David Parsons, vice-president en senior-woordvoerder ICEJ International
Fotografie: Flash90, Getty, GPO