De littekens van de massale terreuraanslagen van 7 oktober staan diep in de hoofden en harten van het Israëlische volk gegrift, hoewel verrassend genoeg velen het gebied nog moeten bezoeken om het met eigen ogen te zien, vanwege de voortdurende veiligheidsdreiging en de strenge regels voor het betreden van de verwoeste gemeenschappen.

Dankzij de nauwe banden van de International Christian Embassy Jerusalem met regionale raden konden we een speciale rondleiding door het gebied organiseren voor plaatselijke Israëlische voorgangers en leiders. Zo’n twintig predikanten gingen met ons mee, zodat ze uit de eerste hand konden getuigen en hun gemeenten en gemeenschappen beter konden bedienen.

Hoewel de traumatische gebeurtenissen van die donkere dag acht maanden geleden plaatsvonden, laat een reis naar het zuiden van Israël vandaag de dag nog steeds het bloedbad van de “Zwarte Shabbat” slachtingen zien, die wonden hebben achtergelaten die in de hele natie blijven hangen.

Vlakbij het boerendorp Tekuma ligt een ijzingwekkende gedenkplaats vol met meer dan 1300 uitgebrande voertuigen die nu algemeen bekend staan als het “autokerkhof”. Elk roestend voertuig heeft een verhaal van immens hartzeer en herinnert ons aan de gruwelijke manier waarop veel slachtoffers werden vermoord door terroristen van Hamas. Alleen al het aantal auto’s, waarin soms hele families zaten, spreekt van de wreedheid die zich ontvouwde toen velen probeerden te vluchten voor hun leven.

Terwijl onze gids de torenhoge muur van verwoesting beschreef, legde ze uit dat het identificatieproces van slachtoffers langzaam en moeizaam verliep. Soms werd eerder begraven as later opgegraven in een afschuwelijke zoektocht naar antwoorden, waardoor sommige families hun ergste nachtmerries van verloren geliefden beleefden.

Op de plek staan ook enkele voertuigen van de terroristen als een grimmige herinnering aan hun nauwgezette planning. Een hoop verbrande motoren, een tractor en zelfs een scootmobiel schetsen een beeld van een meedogenloze aanval die gericht was op iedereen die op hun pad kwam.

Op het Nova muziekfestival in de buurt van Re’im markeert een ander monument de zinloze moord op bijna 400 onschuldige jonge levens en de wrede ontvoering van zo’n 80 anderen. De omsingeling door Hamas-terroristen en de daaropvolgende chaos op de wegen zorgde ervoor dat velen in de val zaten en niet konden vluchten voor de dood of gevangenschap. De groep nam de tijd om de vele geïmproviseerde gedenktekens te bekijken, ontnuchterende pogingen van de families om de herinneringen aan zonen en dochters, broers en zussen vast te houden.

De kibboets profiteerde – net als andere gemeenschappen in de buurt – van levensreddende communicatiemiddelen die door donoren van ICEJ ter beschikking waren gesteld. Dit herinnerde ons aan de voortdurende strijd voor veiligheid in de regio.

Onze laatste stop in het zuiden was een bezoek aan een van de zwaarst getroffen gemeenschappen, Nir Oz. De gemeenschap lijkt nu op een spookstad, gehuld in stilte en op sommige plekken zichtbare restanten van de dood. Verbrande huizen, een verwoeste gemeenschapskeuken en de zware stilte spraken boekdelen over het grote verlies dat daar is geleden. Toch was er te midden van al het verkoolde puin een sprankje hoop.

Een inwoner van het gebied, Iftach, sprak met onze groep en benadrukte, met tranen in zijn ogen, het verlangen van de bewoners om de enige plek die ze als thuis kennen weer op te bouwen.

Aan het eind van de dag waren alle Israëlische pastors op onze tour in diepe overpeinzingen. Dus stelden we de vraag: “Hoe voel je je na dit alles gezien te hebben?” Sarah antwoordde: “Hartverscheurend.” Haar antwoord vond weerklank in de hele groep. Het gewicht van de tragedie stond op ieders gezicht gegrift. Velen zeiden dat het bezoek hen nu zou helpen om hun gemeenten en Israëlische medebroeders, die nog steeds getroffen zijn door de immense pijn en het verlies in het hele land, beter te dienen.

“Heel erg bedankt voor de kans om de Kibboetsim te bezoeken die op 7 oktober door Hamas zijn binnengevallen,” zei een andere leider van de bediening. “Ik wilde dit al een tijdje doen. Ontnuchterend op zijn zachtst gezegd.”

“Het was een zeer waardevolle en uitdagende ervaring,” voegde de vrouw van een voorganger eraan toe. “We hebben samen veel gepraat over onze indrukken. Het heeft ons zoveel gegeven om over na te denken en we zullen met meer begrip bidden.”

Terwijl we door de verwoesting in Nir Oz liepen, luisterden we naar het verhaal van een jonge vrouw, Sapir Cohen, die samen met haar vriend Sasha, plus zijn moeder en grootmoeder, gegijzeld werd uit de kibboets. Sapir vertelde dat ze zich aangetrokken voelde om Psalm 27 te reciteren enkele dagen voor de aanvallen van 7 oktober, zonder volledig te weten waarom, tot die noodlottige ochtend. Toen realiseerde ze zich dat het haar licht en hoop zou worden tijdens de lange, traumatische dagen in gevangenschap in Gaza.

Geschreven door Ryan Tsuen