Op 4 juli, toen de zomertemperaturen in Israël de pan uit rezen, bevond ik me te midden van de verzengende hitte op een parkeerplaats in Rishon LeZion, waar het een drukte van belang was toen we voedsel en cadeaus inpakten voor zo’n 500 tot 600 arme gezinnen. Deze uitdagende maar bevredigende taak werd gretig opgepakt door een team van onze toegewijde ICEJ-medewerkers, samen met talloze andere lokale vrijwilligers.

Elke week profiteren ongeveer 1200 hulpbehoevenden, doorverwezen door Israëlische maatschappelijk werkers, van deze hulpverlening. Het gaat om diverse groepen, van Ethiopische en Russisch-Joodse immigranten tot ouderen, alleenstaanden en grote gezinnen – ze zijn allemaal van harte welkom. De diensten strekken zich zelfs uit tot knipbeurten, die worden aangeboden tegen een symbolische nominale vergoeding om de waardigheid te bevorderen, ondanks het feit dat de geleverde goederen vaak een waarde van ongeveer 500 NIS per klant vertegenwoordigen.

Om deze inspanningen te ondersteunen, heeft de ICEJ een grote gekoelde vrachtwagen ter beschikking gesteld voor het inzamelen van voedsel, waardoor het transport een stuk eenvoudiger en efficiënter wordt. Hoewel de behoeften immens zijn, heeft dit al een groot verschil gemaakt.

Ondertussen blijft de misvatting over armoede in Israël bestaan. De grimmige realiteit is er een van steeds grotere verschillen in rijkdom, die alleen maar erger zijn geworden door de economische spanningen als gevolg van het huidige conflict. Volgens Israëls officiële armoederapport voor 2022 lag de armoedegrens op ongeveer 3.076 NIS inkomen per maand, waardoor ongeveer 1,98 miljoen mensen in Israël werden getroffen. In het tweede en derde kwartaal van 2023 leefde een verontrustende 31% van de Israëlische huishoudens in voedselonzekerheid om economische redenen.

Momenteel wordt de economie aanzienlijk beïnvloed door de aanhoudende conflicten met Hamas in Gaza en met Hezbollah in het noorden. In mei van dit jaar stegen de kosten van zuivelproducten gemiddeld met 4,48%. Het is schokkend dat de prijzen van voedsel en dranken in Israël 52% hoger liggen dan het gemiddelde van de ontwikkelde landen, na Zuid-Korea, volgens gegevens die in juni werden vrijgegeven door de wereldwijde Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling.

Wat me echter het meest trof, was de niet-aflatende toewijding van de vrijwilligers die zich hadden verzameld om te helpen bij het inpakken van het voedsel in het winkelcentrum van Rishon LeZion. Onder hen viel één vrouw op: Orna. Ondanks de intense hitte, waardoor het zweet langs haar gezicht druppelde, schreeuwde ze energiek instructies in het Hebreeuws, waarbij ze af en toe in lachen uitbarstte alsof we haar allemaal perfect begrepen. Orna had eerder een leidinggevende functie gehad bij een bank voordat ze met vervroegd pensioen ging en de afgelopen zeven jaar van haar leven wijdde aan vrijwilligerswerk hier. Haar inzet is echt opmerkelijk, zeker als je bedenkt dat ze doof is aan één oor. “Ik leef nog, dus ik wil geven en helpen zoveel ik kan,” zei ze met een vastberaden glimlach.

Op dezelfde manier deed een levendige groep universiteitsstudenten enthousiast mee met het inpakken van voedseldozen. Toen ze werden ondervraagd over hun motivatie om vrijwilligerswerk te doen, vertelden ze dat ze elk jaar reikhalzend uitkeken naar deze kans om samen met hun medestudenten te helpen.

“We wachten het hele jaar op deze kans om iets terug te doen en een verschil te maken,” zei er een met een stralende glimlach. “We zijn zo blij dat we vrijwilligerswerk kunnen doen in ons thuisland,” voegde een ander eraan toe, met een stem vol enthousiasme en trots. Hun toewijding om hun gemeenschap te dienen was voelbaar en weerspiegelde een diepgewortelde vreugde om een positieve bijdrage te kunnen leveren aan hun land.

Irene, een ICEJ-collega, was ook blij met de ervaring. “Na het sorteren van paprika’s en delicate tomaten en het verpakken van deze heerlijk geurende geschenken in zakken om uit te delen, voelde het als het voorbereiden van een speciale zegening voor een echt speciaal volk,” zei ze. Inderdaad, de Heer noemt Israël “een speciale schat” in Deuteronomium 7:6.

Toen we bijna klaar waren met onze taken, benaderde Keren, de vrijwilligerscoördinator, ons met oprechte dankbaarheid. “Er is niemand zoals jullie,” benadrukte ze. “Ik stuurde een bericht dat ik dringend vrijwilligers nodig had en jullie kwamen. Heel erg bedankt!”

Deze woorden van waardering, uitgesproken aan het einde van een uitputtende maar enorm bevredigende dag, resoneerden diep in mij. Ik begon te begrijpen waarom Orna keer op keer terugkeerde naar deze uitdagende maar lonende omgeving. Geïnspireerd door haar voorbeeld, voelde ook ik een beroering in mij, wetende dat ik deze vuurkroes graag nog een keer zou omarmen.

Blijf alstublieft de ICEJ steunen in onze missie om het volk van Israël te zegenen en te troosten door middel van projecten die een toekomst en hoop bieden aan mensen in nood.

Geschreven door Marelinke van der Riet
Foto’s: ICEJ