Vreugde en geluk overspoelden de harten van de bewoners van het Haifa Home voor Holocaust-overlevenden van de ICEJ rond het feestelijke Loofhuttenfeest, toen ze internationale bezoekers ontvingen met prachtige geschenken en dierbare gesprekken.

Een onverwacht bezoek uit Slowakije

Martin en Yulia Herbert uit Slowakije bezochten het Haifa Home vlak voordat het Loofhuttenfeest in Israël begon. Ze kwamen met hun dochter en brachten geschenken en liefdesboodschappen mee uit het enige Joodse bejaardentehuis gewijd aan overlevenden van de Holocaust in Slowakije.

“We hebben over je gehoord en we willen je graag wat kleine dingen uit onze creatieve workshop geven. We hopen dat ze je gelukkig maken”, luidde een prachtig versierde kaart van de bewoners en het personeel van Ohel David in Bratislava, de hoofdstad van Slowakije.

Inderdaad, hun bezoek bracht zoveel vreugde bij onze bewoners. Ze bewonderden het handwerk van de bewoners van de Ohel David-gemeenschap, de creatief beschilderde tassen en ander handwerk gemaakt door bewoners van het Slowaakse huis, velen van hen ouder dan 90 jaar. Onze eigen Fanny S., die dagelijks in onze kunstkamer te vinden is, ging meteen naar haar huis om ze sokken te geven die ze zelf had gebreid en liet ze al haar eigen kunstwerken in haar appartement zien.

Succot, het feest van vreugde

Een prachtig versierde Succah werd gebouwd buiten het Haifa Home, waar bewoners zich verheugden om erin te zitten terwijl ze van elkaars gezelschap genoten en het gebod van Leviticus 23:42-43 vervulden om in de succah te “wonen” voor de week van het feest.

Bezoekers van het ICEJ Feest

Na een lange tijd niet in staat te zijn geweest om groepen en bezoekers in het huis te ontvangen, hadden we het voorrecht om een Duitse groep te verwelkomen die dit jaar het Loofhuttenfeest bijwoonde, evenals verschillende donoren die in Israël waren en het Haifa-huis met hun eigen ogen wilden zien.

Na een bezoek schreef Ann uit het Verenigd Koninkrijk: “Ik wil je gewoon zo bedanken dat ik gisteren het Tehuis voor Overlevenden van de Holocaust heb kunnen bezoeken. Bedankt dat je ons zoveel van je tijd hebt gegeven. Het was echt heel bijzonder en het heeft me heel diep geraakt. Moge de Heer u zeer rijkelijk blijven zegenen en steunen terwijl u deze dierbaren zo dicht bij Zijn hart dient”.

Tree of Life project

Onze ICEJ-verpleegkundige, Christine, had het briljante idee om een project met de bewoners te doen dat de nadruk zou leggen op dankbaarheid en de goede tijden die onze bewoners in hun leven hebben meegemaakt.

“Er is vreugde, die voortkomt uit een vreugdevol hart. Maar hoe kunnen een gebroken hart en een bittere ziel weer vreugde voelen?”, vroeg Christine zich af. “Een manier is om de goede dingen in het leven te onthouden en dankbaarheid kan het hart weer doen glimlachen.”

Het idee was om hen te helpen herinneren aan hun moed, de hoop en kracht die ze hadden om het leven opnieuw te beginnen na al het lijden dat ze doorstonden.

“Door het project kon ik onze bewoners beter begrijpen en diepe relaties opbouwen. Ik heb veel geleerd van hun verhalen over moed, liefde en kracht, en zie in hen mensen die vochten om de weg terug naar het leven te vinden na veel lijden”, aldus Christine.

Naomi, een van de bewoners die deelnam aan het project “Tree of Life”, was tot tranen toe geroerd toen ze probeerde uit te leggen wat dit project met haar had gedaan. Trots is ze begonnen het verhaal van haar “Tree of Life” te vertellen aan elke bezoeker die komt en deelt ze alle dingen waar ze zo dankbaar voor is.

Nieuwe bewoners

Zestien nieuwe inwoners uit de Oekraïne hebben hun weg gevonden naar ons Haifa Home. Twee van onze nieuwste aanwinsten zijn Alexander en Irina uit Marioepol, in Oekraïne.

Alexander werd geboren in Marioepol en moest in 1941 met zijn gezin vluchten toen nazi-Duitsland de Oekraïne binnenviel. Ze kwamen in Armenië terecht en hij herinnert zich het nog als een tijd van angst, honger en gebrek. Van de herfst van 1941 tot 1944 doodden de nazi’s naar schatting 1,5 miljoen Oekraïense Joden en meer dan 800.000 werden naar het oosten verplaatst.

Ze keerden uiteindelijk terug naar Marioepol, waar Alexander ingenieur werd en trouwde met Irina, die kinderarts is. Er werd een dochter geboren.

Hoewel ze nu bejaard zijn, waren ze nog steeds erg actief toen Rusland in februari de Oekraïne binnenviel. Ze woonden naast de nu beroemde Azovstal-staalfabriek in Marioepol en al snel werd hun leven een nachtmerrie van bombardementen, honger en gebrek aan de meest elementaire levensbehoeften. Hun leven werd vaak gespaard wanneer bommen herhaaldelijk in de buurt vielen en ramen en andere delen van hun huis vernielden. Op een dag kregen ze te horen dat ze hun tassen klaar moesten maken en dat ze binnen 15 minuten zouden worden opgehaald om Marioepol te ontvluchten. Irina vindt het nog steeds erg moeilijk om te praten over alle ontberingen die ze hebben geleden.

“Dit was de enige jurk die ik mee kon nemen”, zei Irina, wijzend op de outfit die ze droeg. Ze kwamen in juni van dit jaar aan in Israël, samen met hun dochter, en in september verhuisden ze naar het Haifa Home.

“Mensen zijn heel aardig voor ons geweest”, zei Alexander met een glimlach. “We hebben alles gekregen wat we nodig hebben. Wat me het meest verbaasde over Israël is dat ze overal bouwen, en het land bloeit… Ik kijk ernaar uit om nieuwe dingen te leren en hoop dat we nog steeds een aantal goede jaren kunnen hebben hier in Israël.”

Reflecties van een Duitse vrijwilliger

Josh, die al acht maanden deel uitmaakt van ons Haifa Home-team, deelde onlangs zijn ervaring met het werken hier.

“In het Haifa Home doe ik wat nodig is”, zei Josh. “Ik ben goed met technologie, dus ik help de bewoners met hun tv’s en computers. Ik maak ook appartementen en de gemeenschappelijke ruimtes schoon. Soms verzorg ik de tuinen. Ik maak en bewerk foto’s voor publicaties en schrijf voor de ICEJ Aid updates. Ik beheer de brieven en pakketten die donateurs van over de hele wereld naar de bewoners sturen. Maar mijn favoriete bezigheid is gewoon met de bewoners gaan zitten en met ze praten.”

“Niets van het werk dat ik deed voordat ik hier kwam, is te vergelijken met wat ik nu doe, zorgen voor deze kostbare mensen die familie op de meest brutale manieren verloren en zoveel pijn in hun leven doormaakten”, vervolgde hij. “We hebben hier mensen die als kind jarenlang in het bos moesten wonen, op zoek waren naar voedsel en ondervoed waren. Mensen zagen hoe het grootste deel van hun familie in koelen bloede werd vermoord. En vandaag wonen ze samen in dezelfde straat. Lunchen en dineren, vriendschappen, samen kaarten en de dansavonden. Leven in vrede.”

“Dan zijn er tweede generatie overlevenden van de Holocaust die hier werken en elke dag hun hart inbrengen. Ze zijn ver in de 60 en 70, maar gaan nog steeds sterk, springen op elk verzoek van de bewoners en proberen het altijd op de een of andere manier te laten werken.”

“We hebben moslims die nauw samenwerken met joden en christenen, wat bewijst dat coëxistentie niet alleen werkt, maar ook bloeiende relaties mogelijk maakt”, voegde Josh eraan toe.

“Gevangenismedewerkers, van wie sommigen ernstige misdaden hadden gepleegd, maar ze kozen ervoor om hun leven om te gooien. Als je naar sommigen van hen kijkt, is de manier waarop ze met de bewoners omgaan zo zachtaardig en vriendelijk, dat je niet zou geloven wat ze in het verleden hebben gedaan”, legde hij uit.

“OpJom HaShoah (Holocaust Remembrance Day) vertelde een van de bewoners me dat ik die dag in ieder geval een beetje draaglijker voor haar had gemaakt. Om op die dag bij hen te zijn, hen te knuffelen en een deel van hun lijden te delen, was zo’n voorrecht, wetende dat mijn overgrootvaders hebben bijgedragen aan het naziregime. Het was een verdrietige dag en ik heb vaak gescheurd, maar ik voelde ook een enorme dankbaarheid om dit mee te maken.”

“Ik voel nog steeds elke dag dankbaarheid als ik naar mijn werk kom, want alleen al vanuit een menselijk perspectief is het de meest speciale plek die ik ooit heb gezien”, besloot Josh.

Door: Yudit Setz