ICEJ steunt herstelprogramma voor inwoners van Nir Oz

“Mijn hand is uitgestrekt om niet alleen te zijn.”

Dit is een krachtige regel uit een gedicht geschreven door Bracha, een inwoner van Nir Oz, over het verlies van haar man en zoon tijdens de Hamas slachtingen van 7 oktober 2023.

We ontmoetten Bracha tijdens een recent bezoek aan ontheemde inwoners van Nir Oz, waar een kwart van de 400 inwoners gedood of ontvoerd werd op die afschuwelijke dag. Ze verloor ook haar huis in de branden die door de terroristen werden aangestoken en had niets meer over. Maar Bracha overleefde omdat ze op 7 oktober op reis was naar Egypte.

“Nu heeft de rest van mijn kinderen tenminste nog een moeder,” zei ze.

Nadat ze was verhuisd naar een nieuw, tijdelijk onderkomen, schreef ze zich in voor een speciaal traumatherapieprogramma voor 52 overlevende families uit Nir Oz met de financiële steun van de Internationale Christelijke Ambassade Jeruzalem. Het unieke initiatief combineert praktische steun met traumazorg.

Kibboets Nir Oz was een van de zwaarst getroffen Israëlische gemeenschappen langs de grens met Gaza en veel van de gegijzelden die nog steeds door Hamas worden vastgehouden komen uit hun dorp. De terugkeer naar hun kleine boerendorp en hun familiehuizen is dus nog niet eens begonnen. Maar dit door ICEJ gesponsorde project is bedoeld om deze families, die een onvoorstelbaar verlies hebben geleden, te helpen genezen en hun leven opnieuw op te bouwen in tijdelijke huisvesting voordat ze eindelijk naar huis gaan.

De bewoners van Nir Oz wonen momenteel in een nieuwe wijk op een half uur afstand in Kiryat Gat. Dankzij de vrijgevigheid van ICEJ-USA kregen de 52 gezinnen die ervoor kozen om deel te nemen aan dit programma een beurs om vervangende huishoudelijke spullen aan te schaffen die op 7 oktober vernield waren. Daarna werden ze allemaal gekoppeld aan een maatschappelijk werker en een binnenhuisarchitect. Deze vrijwilligers luisterden naar hun verhalen, begrepen hun emotionele behoeften en hielpen hen met het selecteren en plaatsen van huishoudelijke spullen waardoor hun nieuwe leefruimte meer als thuis aanvoelt. Door dit programma worden deze gezinnen er ook aan herinnerd dat ze niet alleen zijn op hun weg naar herstel, en vooral dat christenen naast hen staan.

“Onze huizen waren warm en mooi, maar klein. We zijn bescheiden mensen. Onze huizen zijn in de loop der jaren gebouwd. Mijn huis brandde volledig af. Mijn man en mijn zoon werden vermoord en ik voelde me zo alleen,” vertelt Bracha.

Ze verwelkomde ons in haar nieuw ontworpen huis, vol kleur en met haar eigen unieke vingerafdruk. Aan de muur in de entree hingen twee prachtige portretten van haar man en zoon, getekend door een getalenteerde vriend. De muur eronder hing vol lijsten met foto’s van het gezin.

“Ik wilde dat dit een levende herinnering zou zijn, voortdurend veranderend en creatief,” deelde Bracha. “En ik wilde dat iedereen die hier komt zijn plek zou vinden. Mijn kleinkinderen vinden het geweldig om met de foto’s te spelen en ze te verwisselen als ze komen. Dit huis is nog in aanbouw. Ik zou graag meer planken ophangen voor meer foto’s.”

“In het begin leken de [tijdelijke] huizen op elkaar. Het was verschrikkelijk! Nu hebben de huizen de persoonlijkheid van de bewoners aangenomen. Ik ben mijn huis kwijt, maar ik wilde dat dit als een thuis zou voelen. Mijn wonder is dat ik op de 7e niet thuis was. Ik heb vijf kinderen, vier overgebleven kinderen en negen kleinkinderen.”

“Waar ik het meest van hou is de kleur. Als je binnenkomt, voel je dat het een thuis is. Ik hou van plantenbakken met verschillende vetplanten erin. Ik kan niet tekenen, maar ik hou van kleuren en ik teken intuïtief met kleur. Het is voor mij een manier om het trauma te behandelen zonder medicatie.”

Na ons bezoek aan Bracha gingen we naar het huis van Gidi en Miri, vergezeld door maatschappelijk werkers uit de gemeenschap. Miri is massagetherapeut en Gidi is manager in de landbouwafdeling van de kibboets. Op 7 oktober werd al het personeel in de landbouwafdeling vermoord, alleen Gidi en slechts één andere medewerker bleven in leven.

“Gidi’s uitgebreide ervaring in de landbouw betekende dat hij nodig was in de kibboets,” zei zijn vrouw Miri. “Hij is altijd in de kibboets, maar zonder de gemeenschap voelt hij zich verloren. Dat weegt zwaar op hem. Hij had de kracht niet om hierover na te denken, om aankopen te doen. Hij moest werken.”

Miri beschreef hoe haar man niet kon stoppen om te rouwen. Hij moest doorgaan voor het welzijn van de gewassen en het bedrijf. Desondanks was teruggaan naar de kantoren en de dingen zien zoals ze waren – hoewel al het personeel was vermoord – een grote uitdaging, waardoor Gidi zich depressief voelde en niet veel energie of interesse had in andere dingen. Vooral het bezoek aan de overdekte patio met tafel en stoelen, waar het hele landbouwteam als “parlement” zat om te discussiëren, te lunchen of koffie te drinken, is pijnlijk.

Op 7 oktober waren Gidi en Miri in Amerika op familiebezoek. Ze ontvingen alle vreselijke berichten van hun vrienden en familieleden en hadden 33 angstaanjagende uren geen rechtstreeks contact met hun kinderen. De ervaring is tot op de dag van vandaag een trauma voor hen.

“We kwamen hier (naar Kiryat Gat) met niets,” legde Miri uit. “Wat niet beroofd was, was vernietigd of kapot. Het is niet mogelijk om iets aan te raken of te redden. De Gazanen die binnenkwamen namen zelfs onze schoenen en lieten die van hen achter.”

Binnenkort zullen deze gezinnen afscheid moeten nemen van wat er nog over is van hun vroegere huizen. Er zijn plannen voor de regering om de huizen leeg te halen zodra de families de kans hebben gehad om te zien of er nog iets te redden valt, en ze zullen al het andere met de grond gelijk maken en van de grond af opnieuw opbouwen.

Nadat Miri over het hulpprogramma had gehoord, besloot ze uiteindelijk, ondanks Gidi’s gebrek aan interesse, om mee te doen en hulp te krijgen. Het kostte haar toch nog zo’n 3 tot 4 maanden om de energie te verzamelen om het te proberen. Deze maanden werden afgewisseld met veel bitter nieuws over de gijzelaars, het bijwonen van herdenkingen, enzovoort.

“De ontwerpster gaf advies en was erg behulpzaam,” vertelde ze. “Ze greep niet in, maar gaf me richting. Het kostte wat tijd om de spullen aan te schaffen.”

Miri heeft prachtige meubels gekocht en zelfs een relaxstoel voor Gidi waar hij altijd al van gedroomd had. Anderen komen op bezoek en worden aangemoedigd, en nu wil haar dochter, die eerst een hekel had aan het koude, tijdelijke appartement waar ze naartoe verhuisden, weer bij haar ouders komen logeren.

“Zelfs als we niet thuis zijn, komt ze hier logeren omdat het nu als een thuis voelt,” verzekerde Miri, eraan toevoegend dat haar man de hulp en het tijdelijke thuis nu ook waardeert.

“Tijdens onze bezoeken aan slechts een paar van deze ontheemde Nir Oz gezinnen, waren we zo ontroerd om te zien hoe ze een weg vooruit vonden dankzij de vrijgevigheid van onze christelijke vrienden,” zei Nicole Yoder, ICEJ VP van Aid & Aliyah. “Voor mensen als Bracha, die haar man en zoon verloor, en Miri en Gidi, die immense trauma’s overleefden, heeft het project zowel praktische hulp geboden als een kans om emotioneel te genezen. Onze hoop was om deze ontredderde families te laten weten dat ze niet vergeten of alleen zijn. En als je naar hun verhalen luistert, lijkt het erop dat de boodschap luid en duidelijk is overgekomen.”

De focus van het programma ligt niet alleen op het vervangen van wat verloren is gegaan, maar op het creëren van huizen die weer als hun eigen huis voelen. Door kleur, persoonlijke accenten en een doordacht ontwerp weerspiegelt elk huis de unieke vingerafdruk van de bewoners. We zijn bevoorrecht dat we naast deze dierbare gezinnen mogen staan en worden geïnspireerd door hun veerkracht en moed.

Je kunt dit en andere projecten steunen die door de Christelijke Ambassade worden gesponsord om Israëlische gezinnen te helpen bij het herstel en de wederopbouw na de oorlog die is ontketend door de massamoorden van 7 oktober. Geef vandaag nog aan ons Fonds Israël in Crisis op: www.icej.nl/doneren

Geschreven door Nativia Samuelsen
Hoofdfoto: Bracha houdt ervan vetplanten te potten op haar balkon