Thuiszorg is een centraal onderdeel van het stichtingsmandaat van de Christelijke Ambassade in 1980: “Troost, troost Mijn volk” (Jesaja 40:1). Dit mandaat werd meer dan 2500 jaar geleden gegeven door de profeet Jesaja en is de afgelopen decennia de kern van ons werk geweest. Het Hebreeuwse werkwoord “troosten” [nechama] heeft een speciale betekenis in deze pijnlijke en uitdagende dagen voor Israël.

In zulke tijden ligt de nadruk van ons werk meer op er gewoon zijn voor degenen die eenzaam zijn en in nood verkeren, om trouwe vrienden te zijn en de relaties die in vele jaren zijn opgebouwd te ondersteunen. Wanneer Israëli’s zich steeds meer geïsoleerd voelen, is dat de tijd dat Homecare het hardst nodig is. Deze missie is moeilijk uit te leggen maar kostbaar om te ervaren. Ze krijgt een stem elke keer als een oudere persoon onder onze zorg ons hartelijk begroet met de woorden: “Ik heb op je gewacht.”

Sinds het begin van de huidige oorlog in Israël heeft Homecare zich vooral gericht op eenzame mensen. Een oudere dame werd zo depressief dat we ons grote zorgen maakten. We vroegen hoe we haar konden helpen. Ze antwoordde: “Kunnen jullie me elke week bezoeken?”

Onze belofte om dat te doen werd haar reddingslijn. Elke week maakt ze plannen voor het komende bezoek, doet ze boodschappen en bereidt ze een zelfgemaakte soep voor de lunch. Deze wekelijkse verwachting van een eenvoudige maaltijd en het delen van de dagelijkse beslommeringen heeft deze lieve vrouw uit haar angsten van deze moeilijke tijden gehaald. Ze drukt altijd haar oprechte dankbaarheid uit door te zeggen: “Bedankt voor je komst, je hebt me wat licht gebracht.”

In sommige gezinnen die het thuiszorgteam bezoekt, dienen de kleinkinderen in gevechtseenheden van het Israëlische leger. We voelen de bezorgdheid voor de jonge mannen. We vroegen een vrouw waar haar kleinzoon vocht. Ze antwoordde: “Hij wilde het me niet vertellen zodat ik niet bang zou zijn, maar ik ben bezorgd en mijn gedachten zijn dag en nacht bij hem.”

We gaan vaak op bezoek bij Ludmila (foto boven), die in het drukke centrum van Jeruzalem woont. Ze opent de deur met een lieve glimlach, altijd blij om ons te zien. Klein van stuk maar sterk van karakter, maakte ze meer dan twee jaar geleden Aliyah uit Oekraïne om de oorlog met Rusland te ontvluchten. Toen haar zoon en kleindochter enkele jaren geleden naar Israël vertrokken, had ze besloten om in Oekraïne te blijven met haar ernstig zieke man. Ze verzorgde hem met liefde en toewijding totdat hij overleed tijdens de Covid pandemie. Alleen gelaten met haar verdriet, dwong de oorlog haar uiteindelijk om alles wat haar dierbaar was in haar geboorteland achter te laten en te verhuizen naar het Land dat haar volk beloofd was.

Ludmila had een religieuze achtergrond met veel respect voor het Jodendom en wat het betekent om Joods te zijn. Hier in Israël moest ze wennen aan een nieuw leven binnen een heel andere cultuur, terwijl ze ook moeite had om een nieuwe taal te leren. Maar ondanks haar gevoel van ontworteling, heeft ze zich ook thuis gevoeld in Israël, vooral door de nauwe band met haar zoon en kleindochter.

Helaas kreeg Ludmila kort na haar Aliyah te maken met ernstige gezondheidsproblemen, waardoor ze niet goed kon integreren en nieuwe vrienden kon maken. Daarom zijn onze bezoeken kostbaar voor haar. We luisteren naar haar verhalen over het leven in Oekraïne, over overwinning en moed. Eén verhaal springt eruit. Zittend in haar kleine appartement met zonlicht dat door het raam naar binnen schijnt, vertelt ze over haar hechte relatie met een christelijke vriendin tijdens haar studie verpleegkunde vele jaren geleden.

“Ze was mijn klasgenoot en we werden goede vriendinnen,” herinnert Ludmila zich. “Op een keer gebeurde er iets ernstigs waardoor ik mijn christelijke vriendin moest verdedigen in het bijzijn van een hele communistische partijgroep… Ik kwam op voor wat juist was en was niet bang voor de gevolgen.”

Haar ogen glinsterden toen ze terugdacht aan dit moment van verzet en overwinning!

Onder de vele verhalen van Ludmila zijn er verhalen over discriminatie vanwege haar Joodse identiteit. Maar Ludmila is een echte vechter aan wie God genade heeft gegeven om haar vele moeilijke uitdagingen in het leven te overwinnen.

Elk bezoek van ICEJ Thuiszorg brengt bemoediging, troost en blijvende vriendschap. Uw steun aan ons werk heeft een blijvende impact op het leven van een aantal bijzondere oudere Joden die naar Israël zijn teruggekeerd.

Geschreven door Maxine Carlill