De geschiedenis van aliyah – de terugkeer van het Joodse volk naar hun oude thuisland Israël – is duidelijk verbonden met perioden van diepgaand spiritueel ontwaken en opwekking over de hele wereld. Keer op keer vielen grote golven van aliyah samen met bewegingen van vernieuwing en opwekking binnen zowel het christendom als het jodendom. Dit fenomeen wijst op de diep verweven aard van de spirituele en fysieke rijken als het gaat om het herstel van het Joodse volk en het land Israël.

De Eerste aliyah van 1882-1903, die meer dan 30.000 Joden uit het Russische Rijk en daarbuiten naar het Ottomaanse Palestina bracht, vond plaats tegen de achtergrond van evangelische opwekkingen die door Rusland raasden en de opkomst van de Heiligheidsbeweging in de Verenigde Staten. Deze bewegingen legden de nadruk op persoonlijke vroomheid, de op handen zijnde wederkomst van Christus en het belang van het “onvoltooide werk” van het ondersteunen van de terugkeer van het Joodse volk naar het Heilige Land ter voorbereiding op de wederkomst van Christus.

Sleutelfiguren zoals William Blackstone en vele anderen werden door deze opwekkingen geïnspireerd om de zaak van het Joodse herstel actief te bevorderen. Hun steun, samen met veranderende politieke omstandigheden, creëerde een omgeving die bevorderlijk was voor Joden om de onderdrukking en het antisemitisme van het Russische rijk te verlaten voor de hoop op een nieuw leven in het oude thuisland.

De tweede Aliyah van 1904-1914 kruiste direct met twee van de meest invloedrijke opwekkingen van de 20e eeuw – de Welsh Revival van 1904-1905 en de Azusa Street Revival in Los Angeles, die van 1906-1909 het leven schonk aan de wereldwijde pinksterbeweging. De opwekking in Wales, geleid door Evan Roberts, zag hele gemeenschappen in de greep van een uitstorting van berouw, vurige lofprijzing en anticipatie op de wederkomst van Christus. Deze opwekking had een grote impact op de zending en hernieuwde aandacht voor Israël en het Joodse volk.

In Azusa Street beleefden William J. Seymour en de multiraciale gemeente een opwekking die werd gekenmerkt door het spreken in tongen, wonderen en ijver voor Joodse evangelisatie en het herstel van Israël. De Pinksterbeweging die uit Azusa voortkwam, nam krachtig de doctrine van het christenzionisme over en hun steun, samen met die van vele heiligheidskerken, vergemakkelijkte een verhoogde aliyah in deze periode.

De Derde en Vierde Aliyah in de jaren 1920 vielen samen met een voortdurende heropleving in Rusland en de nieuw gevormde Sovjet-Unie, ondanks vervolging. Evangelische bewegingen verspreidden zich in deze jaren ook snel in Polen, Roemenië en in Oost-Europa. De vervolging creëerde een omgeving waarin veel Joden zich gedwongen voelden om deze naties te midden van vervolging te verlaten en hun weg te vinden naar het Britse Mandaat van Palestina.

In de jaren voorafgaand aan de Holocaust en tijdens de Tweede Wereldoorlog, zag de Vijfde Aliyah van de jaren 1930 meer dan 250.000 Joden nazi-Duitsland en door Duitsland bezette gebieden ontvluchten om hun toevlucht te zoeken in het Heilige Land. Dit vond plaats toen de Oost-Afrikaanse Revival, een beweging van spirituele vernieuwing en hernieuwde toewijding aan het geloof, de protestantse kerken in gebieden als Kenia, Oeganda en Rwanda overspoelde. Hoewel meer indirect, hielp deze heropleving de urgentie te versterken om de zionistische zaak te steunen en een toevluchtsoord in Israël te bieden.

Na de verschrikkingen van de Holocaust en de oprichting van de staat Israël in 1948 stroomden honderdduizenden Joodse vluchtelingen en immigranten de nieuwe natie binnen. Dit gebeurde te midden van opwekkingen zoals de Healing Revival en de Latter Rain-uitstorting, met figuren als William Branham en Oral Roberts die hielpen bij het stimuleren van hernieuwde liefde voor Israël en het anticiperen op bijbelse profetieën met betrekking tot aliyah die werden vervuld.

Het decennium na de Zesdaagse Oorlog van 1967 die Jeruzalem herenigde, zag eveneens een aanzienlijke golf van aliyah te midden van grote spirituele schokken zoals de Charismatische Vernieuwing die veel grote protestantse en katholieke kerken nieuw leven inblies in hun steun aan Israël. De late jaren 1970 en vroege jaren 1980 brachten een golf van Sovjet-Joodse immigratie toen de Sovjet-Unie Joden begon toe te staan te vertrekken te midden van de neo-charismatische opwekkingen onder leiding van figuren als John Wimber en de Vineyard Movement met zijn visie voor Israël.

De jaren 1990 waren een belangrijke periode, omdat de val van de Sovjet-Unie meer dan 1 miljoen Russische Joden in staat stelde aliyah terug te maken naar het land van hun voorvaderen te midden van enkele van de grootste opwekkingen in de moderne tijd, zoals de “Toronto Blessing”, Brownsville Revival en wijdverbreide vernieuwingen in Rusland en Oost-Europa. Deze opwekkingen gaven gelovigen een verhoogd gevoel van urgentie over het ondersteunen van aliyah en de spirituele betekenis van deze gebeurtenissen.

Meer recentelijk, sinds het einde van de jaren 2000, hebben golven van aliyah uit Ethiopië, Frankrijk, Oekraïne en andere landen plaatsgevonden te midden van vernieuwingen zoals de spirituele vernieuwing van de jeugd in West-Finland, opwekkingen in de open hemel in de Oekraïense steden Kiev en Odessa, en de Isa. 62 Awakening concentreerde zich op dag en nacht gebed voor het herstel van Israël.

Deze aliyah-golven hebben ook perioden van groei voor het Messiaanse Jodendom gekruist, omdat meer Joodse mensen tot geloof zijn gekomen in Jezus als de Messias in tijden van opwekking en uitstorting. De kracht van Messiaanse gemeenten en bedieningen heeft een rol gespeeld bij het faciliteren van aliyah en het dienen van nieuwe immigranten in Israël.

Wanneer ze als geheel worden beschouwd, vertoont de samenvloeiing van deze twee stromen van vernieuwing – het fysieke/nationale herstel van het Joodse volk naar Israël en de spirituele vernieuwing die christenen en andere geloofsgroepen ervaren in de richting van de beweging van Gods Geest – een duidelijk patroon. Het weerspiegelt het concept dat als de dorre beenderen van Israëls ballingschap beginnen samen te komen, Gods Geest nieuw leven blaast, niet alleen over de natie zelf, maar over de hele aarde (Ezechiël 37).

Misschien is dit niet verrassend, gezien de Bijbelse premisse dat Gods eindtijdplan afhangt van het herstel en de redding van Israël als het middel waardoor alle families en naties van de aarde gezegend zullen worden (Genesis 12:3, Romeinen 11). In een zeer reële zin vormt de terugkeer van Israël – zowel fysiek door aliyah als geestelijk door opwekking – de weg vrij voor de volheid van Gods doelen die wereldwijd moeten worden bereikt.

Hoe meer gelovigen opwekking ervaren en nieuwe ontmoetingen met de aanwezigheid van God, hoe meer ze afgestemd raken op Zijn doelen voor Israël. En hoe meer aliyah er plaatsvindt en Israël door zijn geboorteweeën van verlossing gaat, hoe meer schudden en roeren er in de aarde wordt losgelaten dat de spirituele pompen van opwekking in gang zet.

Deze dynamische relatie tussen de twee stromen van aliyah en ontwaken wijst op de belangrijkste rol die de natie Israël speelt in de koninkrijksbewegingen en doelen van God op aarde. Voor degenen met ogen om te zien, is de samenloop tussen de uitstortingen van de Geest en de hernieuwde vergadering van het Joodse volk een krachtige bevestiging dat we leven in het seizoen van de “late regens” en het laatste bedrijf van het Grote Drama voor de glorieuze terugkeer van de Messias (Joël 2).

Vooruitkijkend zal de verbinding tussen opwekking en aliyah waarschijnlijk alleen maar versnellen en intensiveren naarmate we de verbazingwekkende dagen naderen die voor ons liggen. Degenen die oren hebben om te horen wat de Geest tegen de kerken zegt met betrekking tot het herstel van Israël, zouden er verstandig aan doen om zich aan te sluiten bij gebedsvolle verwachting en gehoorzaamheid – want waar deze twee stromen samenvloeien, wordt geschiedenis geschreven.

Opwekkingen in het Oude Testament

Het verband tussen perioden van opwekking/uitstorting en het herstel van het Joodse volk in het land Israël is een rode draad die door de hele boog van de bijbelse en Joodse geschiedenis loopt. Zelfs vanaf het allereerste begin van de vormende jaren van Israël zien we deze dynamiek aan het werk.

Toen de Israëlieten werden bevrijd uit de Egyptische slavernij en 40 jaar lang in de woestijn rondzwierven, werd deze periode gekenmerkt door talloze bovennatuurlijke gebeurtenissen, wonderen en ontmoetingen met de manifeste aanwezigheid van God. Van het splijten van de Rode Zee tot het geven van de Wet op de berg Sinaï, water dat uit rotsen stroomde, de zuilen van vuur en wolken, en uiteindelijk het oversteken van de Jordaan naar het Beloofde Land op droge grond – dit hele tijdperk legde de basis voor Israëls verbondsrelatie met God en hun roeping als Zijn dierbare bezit.

Deze herlevingen van Gods macht en hernieuwde toewijding aan het verbond gingen door, zelfs nadat Israël in Kanaän was gevestigd, met als hoogtepunt de bouw van de eerste permanente tempel door koning Salomo in Jeruzalem. De inwijding van deze tempel ging eveneens gepaard met opmerkelijke tekenen en wonderen, toen de Shekina-heerlijkheid van God neerdaalde en de tempel in een dikke wolk vulde (1 Koningen 8).

Eeuwen later, nadat het volk wegens ongehoorzaamheid in ballingschap was verdreven, begonnen de eerste golven van Joodse ballingen uit Babylon naar het land Juda terug te keren. Deze terugkeer leidde tot een opwekking onder leiding van Ezra, Nehemia, Haggaï, Zacharia en anderen, toen de Tempel werd herbouwd te midden van nieuwe uitstortingen van berouw, aanbidding en gehoorzaamheid. Het is veelbetekenend dat het tijdens deze periode na de ballingschap was dat het Joodse volk voor het eerst sinds het oorspronkelijke vertrek uit Egypte de viering van het Bijbelse Loofhuttenfeest/Soekot opnieuw instelde – een feestdag ter ere van Gods voorziening in de woestijn en vooruitlopend op de uiteindelijke verlossing.

Dit patroon van het fysieke/nationale herstel van Israël, gekatalyseerd door geestelijke opwekkingen, zette zich voort tijdens de Tweede Tempelperiode en in het vroege kerktijdperk, en vormde de weg voor het hoogtepunt van opwekkingen – de dood en opstanding van de Messias en de uitstorting van de Heilige Geest met Pinksteren. Deze grote Fusie leidde tot de heropleving van een toegewijd overblijfsel van Joden en schiep het geestelijke schietlood en de basis voor het werk van het volledig geestelijk en fysiek herstel van Israël in de laatste dagen.

Vandaag, in de moderne tijd, en we zien dezelfde dynamiek werken en naar voren wijzen, zal de verbinding tussen opwekking en aliyah waarschijnlijk alleen maar versnellen en intensiveren naarmate we de komende climaxdagen naderen. Degenen die oren hebben om te horen wat de Geest tegen de kerken zegt over het herstel van Israël, zouden er verstandig aan doen om zich op te stellen in gebedsvolle verwachting en gehoorzaamheid – want waar deze twee stromen samenvloeien, wordt geschiedenis geschreven. Want zoals Israël nationaal nieuw leven wordt ingeblazen door aliyah en geestelijk door het aanvaarden van hun Messias, zo zal ook de opwekking zich verspreiden vanuit het hart van Jeruzalem naar de einden van de aarde als vervulling van het eeuwige verbond dat God zo lang geleden met Abraham sloot.

door: Howard Flower, ICEJ Aliyah coördinator