door David Parsons, ICEJ Vice President

In tegenstelling tot de vele critici die beweren dat Israël een racistische staat is, is dit land in feite een levendige democratie met een unieke geschiedenis en staat het als het enige echte democratische land in het Midden-Oosten. Je kunt in geen enkele buurstaat een vergelijkbare plek vinden waar vrouwen stemmen, mensen vrijelijk kunnen protesteren tegen de regering en de rechtbanken onbezoedeld zijn. Er zijn wetten die de rechten van minderheden, godsdienstvrijheid, vrijheid van meningsuiting en de pers beschermen. De Israëli’s zijn inderdaad erg trots op hun gewaarborgde democratische vrijheden.

De geschiedenis van Israël als democratie is echt uniek vanwege de manier waarop dit land opzettelijk heeft besloten een democratie te worden. Het werd grotendeels gesticht door Joden met een Europese socialistische en communistische achtergrond, maar ze kozen er bij de geboorte van het land bewust voor om een liberale democratie in westerse stijl te worden. Dit had een prijs, want de Sovjet-Unie veranderde in 1948 snel haar welwillende kijk op Israël in die van openlijke vijandigheid, slechts een paar jaar later.

Als we het thema van de huidige Israëlische democratie beschouwen, kan men niet ver gaan zonder de beschuldiging aan te kaarten dat Israël een ‘apartheidsstaat’ is. Dit is natuurlijk complete onzin en gemakkelijk te weerleggen. Binnen Israël genieten meer dan 1,5 miljoen Arabische burgers volledige en gelijke rechten om te stemmen, op onderwijs en werk, terwijl ze ook het voordeel krijgen van vrijstelling van verplichte militaire dienst. Israëlische Arabieren dienen in de regering, als Knesset-leden, rechters van het Hooggerechtshof, in het nationale voetbalteam, als Miss Israël-deelnemers en in de EuroVision-songwedstrijd. Studies hebben aangetoond dat met name Israëlisch-Arabische christenen een hogere gemiddelde opleiding en een hoger gemiddeld inkomen hebben dan de Joodse sector van het land. Er is dus geen discriminatie binnen Israël die vergelijkbaar is met het onrecht dat zwarte Zuid-Afrikanen werkelijk hebben geleden onder het apartheidssysteem.

Maar sommigen zouden nog steeds zeggen dat het het racistische beleid van Israël en de mishandeling van de Palestijnse Arabieren in de betwiste gebieden is die het tot een apartheidsstaat maken. Maar dit is niet zozeer een geval van raciale of etnische discriminatie en onderdrukking, maar meer over legitieme veiligheidszorgen in het licht van eindeloze bedreigingen van de rivaliserende Palestijnse nationalistische beweging. In feite heeft Israël in de 75 jaar van haar moderne bestaan nog nooit een dag rust gehad van Palestijns geweld en terrorisme. Dus de controleposten en veiligheidshekken zijn er in de eerste plaats om Joodse levens te beschermen in plaats van Palestijnse levens te onderdrukken.

Nu verwerpen velen in de regio Israël nog steeds als een Joodse staat, met het argument dat geen enkel land kan worden gebaseerd op raciale of etnische identiteit. Maar in dit opzicht zijn het hypocrieten. Bedenk dat de formele naam en status van Syrië de “Syrische Arabische Republiek” is. De Arabische Republiek Egypte en de Verenigde Arabische Emiraten zijn ook expliciet gebouwd op een Arabische etnische identiteit. In de Taif-akkoorden die een einde maakten aan de 15-jarige burgeroorlog in Libanon, werden de maronitische christenen – die zichzelf niet zien als Arabieren maar als trotse afstammelingen van de oude Feniciërs – gedwongen om een overeenkomst te aanvaarden waarin Libanon tot een “Arabische staat” werd verklaard.

Anderen verwerpen Israël als een Joodse staat door te beweren dat geen enkele staat kan worden gebouwd op religieuze identiteit. Maar in dezelfde regio bevinden zich de Islamitische Republiek Iran, de Islamitische Republiek Afghanistan, de Islamitische Republiek Pakistan en de Islamitische Republiek Mauritanië. Het Koninkrijk Saoedi-Arabië is ook officieel een islamitische staat. Dus als het is toegestaan om een Arabische staat of een islamitische staat te hebben, wat is er dan mis met een Joodse staat? En Israël heeft dat evenwicht kunnen vinden tussen zowel een Joodse als een democratische staat, en steeds meer Israëlische Arabieren erkennen het.

We waren onlangs getuige van een opmerkelijke demonstratie van de Israëlische democratie in actie bij hun nationale verkiezingen van 2015. Er zijn bepaalde aspecten aan de Israëlische verkiezingen die vrij uniek zijn. Israël is bijvoorbeeld de enige westerse democratie waar de verkiezingsdag een nationale feestdag is, waarop niemand kan worden verplicht te werken. Stadsbussen zijn die dag gratis! Dat jaar was de opkomst bijna 80% als je de 500.000 in aanmerking komende Israëlische kiezers die in het buitenland wonen niet meerekent. Toen de stemmen werden geteld, won de Gezamenlijke Arabische lijst 14 Knesset-zetels. En wat echt buitengewoon is, is dat de voorzitter van het Centraal Verkiezingscomité dat toezicht hield op de campagnes een Arabische rechter van het Hooggerechtshof was, rechter Salim Jubran. Hij is een christelijke Arabier uit Haifa die in deze gevoelige positie heeft gediend, hoewel hij als jongere weigerde om in het Israëlische leger te dienen, en hij zal het Israëlische volkslied Hatikvah niet zingen.