De historische politieke comeback van Donald J. Trump in de zeer bewogen Amerikaanse presidentscampagne van dit jaar zal verstrekkende gevolgen hebben in Amerika en de rest van de wereld. Voor Israëliërs is de grote vraag of zijn verrassend solide verkiezingsoverwinning nu een snelle overwinning voor Israël zal opleveren in zijn langdurige oorlog tegen de door Iran geleide terreuras.

Bij het beoordelen van de uitkomst van deze verkiezingen vanuit een Israëlisch perspectief, is het eerst de moeite waard om de regering-Biden samen te vatten door te zeggen dat zijn team een ​​veelvoud aan gemengde signalen afgaf die erop gericht waren de regering-Netanyahu omver te werpen en uiteindelijk de oorlogsinspanningen van Israël tegen Hamas belemmerden, maar de vertrekkende president Joe Biden gaf wel miljarden dollars aan broodnodige Amerikaanse wapens en hij leek oprecht gevoelig voor de manier waarop de bloedbaden van 7 oktober de gevoelige snaar van de Holocaust raakten.

Tegelijkertijd is er in Israël brede opluchting dat het land niet hoeft om te gaan met een presidentschap van Kamala Harris. Peilingen lieten zien dat tweederde van de Israëliërs Trump als vriendelijker tegenover Israël zag, en daarin hebben ze volkomen gelijk.

Er waren immers twee zittende presidenten die meededen aan deze race, en terwijl VP Harris bij elke stap dubbelhartig was over Israël, kon Trump bogen op het meest fantastische pro-Israëlische record van alle presidenten ooit. Tijdens zijn eerste termijn in het Witte Huis van 2016-2020 erkende Trump Jeruzalem als hoofdstad van Israël en verplaatste hij de Amerikaanse ambassade daarheen; hij stopte de financiering van de Palestijnse Autoriteit en UNRWA vanwege corruptie, opruiing en pay-to-slay; hij erkende de Golanhoogten als soeverein Israëlisch grondgebied; hij bracht historische verzoening tot stand tussen Israël en verschillende soennitische Arabische staten via de Abraham-akkoorden; hij trok Washington terug uit de ernstig gebrekkige Iraanse nucleaire deal; en zijn minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo bestempelde Israëlische gemeenschappen in Judea/Samaria als legale ondernemingen. Geen enkele andere Amerikaanse president kan deze lijst met beleidsmatige prestaties voor Israël aanraken.

Toch heeft Trump de pro-Israëlische gemeenschap in de afgelopen vier jaar redenen gegeven om zich zorgen te maken over een mogelijke tweede termijn. Ten eerste verzuurde zijn relatie met Benjamin Netanyahu nadat de Israëlische premier Joe Biden feliciteerde met zijn verkiezingsoverwinning in november 2020 – in plaats van Trump te steunen in zijn protesten dat de verkiezingen waren gestolen. Later bekritiseerde Trump Netanyahu openlijk als zwak omdat hij niet had geholpen bij de gerichte aanval op Qasem Soleimani, hoofd van de Iraanse Revolutionaire Garde.

Meer recentelijk maakte Trump bezwaar tegen de bijna dagelijkse release van videoclips van precisieluchtaanvallen op vijandelijke doelen in Gaza en Libanon door de IDF, die hij presenteerde als ‘eigen doelen’ in de handen van pro-Hamas en Hizbollah propagandisten. Hij bekritiseerde Israël ook omdat het het tempo van de strijd niet had opgevoerd, en betoogde dat de langzame, weloverwogen aanpak alleen maar antisemitische protesten wereldwijd aanwakkerde. En hij hintte erop dat een gebrek aan steun onder Amerikaanse Joodse kiezers tot zijn nederlaag zou kunnen leiden.

In bredere zin nam Trump ook een duidelijk anti-oorlogsstandpunt in zijn verkiezingscampagne in. Hij hield vol dat hij de oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten zou beëindigen – en beweerde zelfs dat ze nooit zouden zijn begonnen als hij nog president was. Hij beloofde ook geen nieuwe oorlogen te beginnen waarbij Amerikaanse troepen onnodig op buitenlandse bodem zouden sterven. In combinatie met zijn ‘America First’-agenda zagen sommigen hem opkomen als een traditionele conservatieve populist die het Amerikaanse isolationisme aanhangt.

Dit doet denken aan het “Jacksoniaanse populisme” – wat een trendy manier is geworden voor geleerden om de huidige opkomst van wat sommigen “christelijk nationalisme” noemen in Amerika te verklaren. Andrew Jackson was de eerste Amerikaanse president van buiten de belangrijkste machtscentra van het vroege Amerika (Virginia, New York en Massachusetts) – een grensman die opkwam voor de agrarische samenleving van het land – de boeren en fabrieksarbeiders. Zijn volgelingen waren sceptisch over de rijken en de elite, over de spoorweg- en staalbaronnen en over een grote overheid. Ze waren vooral tegen buitenlandse oorlogen en verwikkelingen.

Bekende historici zoals Walter Russell Meade en Michael Doran hebben deze unieke Amerikaanse filosofie onlangs door de decennia heen getraceerd naar de huidige conservatieve Trump-aanhangers – de arbeidersklasse en degenen van het platteland zonder universitaire graad. Ze wantrouwen inderdaad de elites aan de kust en de hightechbaronnen van onze tijd. Trumps beloften vonden weerklank bij hen, om buitenlanders buiten de deur te houden, de huidige oorlogen te beëindigen en uit nieuwe conflicten in het buitenland te blijven. Deze populistische vorm van isolationisme, die zeker aanhang heeft gevonden onder conservatieve Republikeinen in recente generaties, zou je kunnen doen denken dat Trump klaar is om de bondgenoten van Amerika, waaronder Oekraïne en Israël, in de steek te laten.

Er is echter één grote uitzondering op deze traditie van Amerikaans isolationisme – en dat is Israël. Jacksoniaanse populisten zagen Amerika altijd als een uitverkoren natie met een goddelijke bestemming – net als Israël. Het oude Joodse Gemenebest diende als een model van een natie die gezegend was door God en verdedigd werd door boeren-krijgers en herders-krijgers zoals koning David zelf. Dus zelfs als de VS zich naar binnen zouden keren en de wereld in chaos zouden laten afdalen, zouden ze Israël nooit in de steek laten.

Deze waarheid lijkt stand te houden in het kielzog van Trumps opmerkelijke comeback-overwinning. In zeer korte tijd heeft hij sleutelfiguren voor zijn tweede regering genomineerd die trouwe vrienden van Israël zijn. Gouverneur Mike Huckabee, die is aangesteld als de volgende Amerikaanse ambassadeur in Israël, is een fervent christenzionist die heeft gepleit voor de annexatie van Judea en Samaria door Israël. Senator Marco Rubio, die de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken moet worden, gaf Hamas onlangs de schuld van alle Palestijnse slachtoffers in Gaza. Rep. Elise Stefanik, de nieuwe Amerikaanse ambassadeur bij de VN, heeft de presidenten van de universiteiten Harvard, Columbia en Penn berispt omdat ze antisemitisme op de campus goedkeuren. En de nieuwe chef van het Pentagon wordt legerveteraan Pete Hegseth, een presentator van Fox News die onlangs een reeks reportages in Israël filmde waarin Hamas ervan werd beschuldigd een langetermijnstrategie van voortdurende oorlog tegen de Joodse staat te hanteren.

Dit is allemaal een goed voorteken voor Israël, nu het wacht op Trumps tweede inauguratie op 20 januari. Oekraïne kan in het nauw worden gedreven om pijnlijke territoriale compromissen te sluiten, maar Israëliërs kunnen verwachten dat Trump hen de ruimte geeft om Hamas en zelfs Hezbollah af te maken. Hij wil het misschien sneller gedaan hebben, maar hij zal Jeruzalem steunen.

Ondertussen is Trump misschien tegen militaire oorlogen, maar hij is behoorlijk dol op en effectief in economische oorlogsvoering. We kunnen een terugkeer verwachten van zijn beleid van “maximale druk” ten opzichte van Iran, waarvan de economie op het punt van instorten stond. Iran zal weinig andere keus hebben dan zijn terreurmilities in de regio op te roepen, en ik hoop dat dit zal leiden tot wapenstilstanden en de terugkeer van de resterende Israëlische gijzelaars op korte termijn.

Denk aan het geval van de Amerikaanse dominee Andrew Brunson, die door de Turkse president Recep Tayyip Erdogan werd gevangengezet op basis van valse beschuldigingen. Sommigen zeggen dat Trump te vriendelijk is tegen dictators als Erdogan, en in feite was hij veel te hartelijk tegen hem in het openbaar. Maar in besloten kring waarschuwde Trump dat hij de Turkse economie failliet zou laten gaan als Brunson niet werd vrijgelaten. Trump zette vervolgens zware economische druk op Ankara tot het punt dat toonaangevende Turkse bankiers en zakenlieden Erdogan smeekten hem vrij te laten, en Brunson werd inderdaad vrijgelaten.

We kunnen dus verwachten dat Trump de Amerikaanse economie nieuw leven inblaast en het gebruikt als hefboom om pro-Amerikaanse concessies te verkrijgen in veel delen van de wereld. En in dit geval kan pro-Amerika ook gelezen worden als pro-Israël.

Hoofdfoto: Trump en Netanyahu op vriendschappelijke voet (Wikipedia)
Geschreven door David R. Parsons, senior vicepresident & woordvoerder ICEJ