Veel christenen hebben oudere overlevenden van de Holocaust hun verhalen horen vertellen over hun lijden en verlies, en ook hoe ze zich zorgen maken dat mensen zullen vergeten of ontkennen wat er met hen is gebeurd. Maar op een recente kerkbijeenkomst in het westen van Canada deelde een Israëlische overlevende van de Hamas-slachtingen op 7 oktober zijn schrijnende verhaal over vluchten voor terroristen en vervolgens gered worden door een Arabische man, allemaal als onderdeel van een poging om degenen tegen te gaan die op wrede wijze ontkennen dat de 7 oktober-slachtingen ooit hebben plaatsgevonden.

Tijdens een recente zondagsdienst werkte ICEJ-Canada samen met pastor Giulio Gabeli van de Westwood Community Church in de buurt van Vancouver, Brits Columbia, om de 25-jarige Shalev Biton te ontvangen, een overlevende van de Hamas-wreedheden op het Nova muziekfestival in de buurt van Gaza. Meer dan 360 mensen werden op deze plek vermoord en ten minste 40 mensen werden in Gaza gegijzeld.

Shalev deelde zijn ontroerende en zelfs wonderbaarlijke verhaal over hoe zijn leven die dag meerdere keren werd gespaard, onder andere met de hulp en vriendelijkheid van een Israëlische Arabische man.

Shalev is geboren in Galilea en heeft altijd van muziek gehouden. Hij belandde in Tel Aviv waar hij gitaar speelde en zong, en muziekproductie en geluidsontwerp studeerde. Na zijn legerdienst reisde hij een jaar naar het buitenland en eind september keerde hij net terug naar Israël. Omdat hij een “reünie” wilde houden met een aantal vrienden die hij al een paar jaar niet had gezien, besloot hij hen te ontmoeten op het Nova muziekfestival, dat werd gehouden op slechts drie mijl van de grens met Gaza in de buurt van Kibboets Be’eri.

Shalev vertelde het kerkpubliek dat hij elk jaar naar deze muziekfestivals werd getrokken omdat de mensen die er komen altijd zo vriendelijk en aardig zijn. Dus arriveerden hij en een aantal vrienden op het festivalterrein rond 2:00 uur op zaterdagochtend 7 oktober.

Sommigen in de groep gingen meteen dansen, terwijl Shalev besloot om wat te slapen in hun tent. Maar hij werd rond 6:00 uur wakker toen hij in de verte boem hoorde, los van de maat van de muziek. Toen om 6:30 uur begonnen honderden raketten die vanuit Gaza werden afgevuurd over hen heen te vliegen. Dus begon de groep in te pakken. Om hen heen heerste totale chaos. Sommigen huilden, anderen belden hun ouders en zelfs de politie zag er verward uit. Velen begonnen naar hun auto te rennen.

Net voor 7:00 uur hoorde Shalev geweerschoten dichterbij komen. Zijn moeder belde en hij vertelde haar dat ze zich geen zorgen hoefden te maken, dat ze op weg waren naar huis, naar Tel Aviv. Maar de geweerschoten namen toe en kwamen dichterbij. Mensen verstopten zich tussen hun auto’s. Shalev en zijn vrienden, Ayal en Ne’em, begonnen naar het oosten te rennen, een paar velden in, en konden iedereen voorbij rennen.

Na kilometers rennen werden ze uiteindelijk moe. Shalev belde met zijn broer, die hem aanraadde een kuil te graven en daar verborgen te blijven. Maar toen zagen ze schutters op motoren en ze renden verder langs een droge beekbedding. Verschillende andere festivalgangers sloten zich onderweg bij hen aan.

Na ongeveer acht kilometer rennen vond de groep een kas en verstopte zich daar. Van daaruit merkten ze een nabijgelegen boerderij op waar hamergeluiden en Thaise muziek vandaan kwamen. Ze slopen de boerderij binnen en vonden 12 Thaise arbeiders. Ze kwamen ook een Arabische man tegen die Hebreeuws sprak en zei dat hij de manager van de boerderij was. Shalev vermoedde dat hij misschien een Arabische arbeider uit Gaza was. Maar hij nam de groep mee naar een gebouw op de boerderij en gaf hen water en voedsel en zette de airconditioning voor hen aan. Zo begonnen ze zich eindelijk even veilig te voelen.

Maar ongeveer twee uur later verscheen er plotseling een groep Hamas-terroristen bij de afgesloten poort van de boerderij. Dus verstopte de groep Israëli’s zich in de lage kruipruimte onder een gebouw. De terroristen kwamen de boerderij binnen en spraken met Eunice, de Arabische manager. Ze zeiden dat ze enkele Joden zonder hemd hadden gezien en begonnen rond te zoeken. Shalev herinnert zich dat hij hun benen vlak naast zijn schuilplaats zag. Maar de terroristen gaven uiteindelijk de zoektocht op en vertrokken.

“Het was een wonder dat ze ons en de Thaise arbeiders en zelfs de Arabische man niet doodden, want op andere plaatsen doodden ze iedereen,” vertelde Shalev aan de christelijke bijeenkomst. “Het duurde een tijdje voordat we weer konden praten en beslissen wat we nu moesten doen.”

Terwijl ze onder het gebouw vandaan kropen, probeerde de Arabische man aan de telefoon iemand te vinden om hen te komen redden. Enkele Israëlische burgers uit een nabijgelegen dorp kwamen al snel en dreven hen weg. Shalev omhelsde en bedankte Eunice en sprong in de auto, terwijl Eunice achterbleef om voor de Thaise arbeiders te zorgen.

Shalev liet het publiek achter met drie belangrijke boodschappen:

“Ten eerste moeten we sterk en verenigd zijn tegen de haat en terreur, wij allemaal over de hele wereld.”

“Ten tweede, heel erg bedankt voor alles wat de Evangelicals doen om ons in Israël te helpen, niet alleen voor de donaties maar ook de vriendschap.”

“Ten slotte zou iedereen zijn leven ten volle moeten leven, want we weten niet wat er in de volgende minuut kan gebeuren. Dus leef je dromen en hou van de mensen om je heen.”

Er was geen droog oog te bespeuren onder de meer dan 300 aanwezige christenen.

Na Shalev merkte een vertegenwoordiger van de Jewish Federation of Greater Vancouver op dat deze kerk de enige niet-Joodse gemeenschap was die haar deuren opende om Shalev te horen. Shalev kwam ook met Dana Avissar Kraskin van de pas opgerichte organisatie “Facts of October Seventh,” die iedereen uitbundig bedankte voor hun steun aan Israël. De groep benadrukt hoe belangrijk het is dat we nu allemaal leren over wat er op 7 oktober is gebeurd om de ontkenners te bestrijden die al zijn opgestaan, net zoals we de confrontatie moeten aangaan met degenen die de Holocaust ontkennen.

Geschreven door Adam Gabeli, adjunct-directeur ICEJ-Canada