In de afgelopen decennia voelden officiële bezoekers aan Israël zich verplicht om een pelgrimstocht te maken naar Sderot, in de buurt van Gaza, om de roestende hopen raketten van Hamas te bekijken die achter het politiebureau van de stad tentoongesteld staan. Zelfs presidentskandidaat Barack Obama stond daar in 2008 en benadrukte dat hij nooit zou tolereren dat zijn dochters onder de constante raketdreiging zouden leven waarmee Israëli’s in de westelijke Negev worden geconfronteerd.

Vandaag de dag bestaat dat politiebureau niet meer. Het werd onder de voet gelopen door terroristen van Hamas tijdens hun massale invasie op 7 oktober. Nu het een jaar geleden is dat die donkere dag plaatsvond, wordt er in allerijl een gedenkteken opgericht op het met de grond gelijkgemaakte station om de 20 heldhaftige politieagenten te eren die sneuvelden bij de verdediging van hun stad.

Nu worden bezoekers in plaats daarvan naar nieuwe bedevaartsoorden getrokken, zoals het ‘autokerkhof’ in de buurt van Tekumah, waar de verpletterde resten van 1.500 uitgebrande voertuigen die na het bloedbad van 7 oktober uit de omliggende bermen werden gehaald, bijna 10 meter hoog opgestapeld. Elk verroest frame getuigt van de vele onschuldige levens die die dag verloren gingen. Een paar kilometer verderop, op het terrein van het Nova muziekfestival, hangt nog steeds een spookachtige stilte op de plek waar 364 burgers werden afgeslacht en 40 gegijzeld door Hamas op die “Zwarte Shabbat”.

Een jaar geleden, toen de Israëli’s rustten op de heilige dag Simchat Thora, braken zo’n 6.000 militieleden van Hamas en de Islamitische Jihad door het veiligheidshek van Gaza en stormden Israël binnen om te moorden, verminken en gijzelaars te nemen. De zogenaamde “al-Aqsa Storm” was succesvoller dan zelfs Hamas had verwacht. Meer dan 1.200 Israëli’s werden gedood, terwijl er 251 werden ontvoerd naar de terreurtunnels van Gaza. De IDF had drie dagen nodig om het grensgebied veilig te stellen. De massale gruweldaden schokten heel Israël en lieten iedereen doodsbang achter voor huisinvallen door gewapende jihadisten en een nog grotere aanval van Hezbollah in Libanon.

Het schokkende bloedbad van 7 oktober was de ergste pogrom tegen het Joodse volk sinds de Holocaust. Kinderen werden voor de ogen van hun ouders doodgeschoten en ouders voor de ogen van hun kinderen. Hele families werden levend verbrand. Vrouwen werden groepsgewijs verkracht. Gevoelige oudere overlevenden van de Holocaust werden op brute wijze van dichtbij geëxecuteerd. Baby’s werden doodgeknuppeld en onthoofd.

Toch had het dodental erger kunnen zijn, want de grote geheimzinnigheid van Hamas over hun operatie verraste ook Hezbollah, dat niet klaar was voor een totale oorlog. Maar de volgende dag mengde Hezbollah zich in de strijd met meedogenloze raketbeschietingen over de grens, en andere Iraanse proxy-milities volgden al snel. Hierdoor werd Israël geconfronteerd met een oorlog met zeven fronten – met de dreiging van raket-, drone- en terreuraanvallen vanuit Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Libanon, Syrië, Irak, Jemen en Iran zelf.

Als reactie op 7 oktober voerde de IDF onmiddellijk haar grootste mobilisatie ooit uit van 350.000 reservisten en evacueerde tienduizenden Israëlische burgers van de grenzen met Gaza en Libanon. Deze snelle acties weerhielden Hezbollah ervan om het noorden binnen te vallen met zijn elitetroepen van Radwan en stelden de IDF in staat om zich eerst te concentreren op de vernietiging van Hamas in Gaza en de terugkeer van de gijzelaars. Het tempo van de gevechten lag echter laag door de complexiteit van de tunneloorlog, de aanwezigheid van de gijzelaars en de aandrang van de internationale gemeenschap om meer dan twee miljoen Gazaanse burgers op het slagveld te houden – waardoor Hamas hen kon blijven gebruiken als menselijk schild.

Terwijl de gevechten in Gaza voortduurden, werd Israël ook geconfronteerd met een wijdverspreide veroordeling door wereldleiders, beschuldigingen van genocide en oorlogsmisdaden in Den Haag en een wereldwijde golf van antisemitisme op een werkelijk ontstellende schaal. Nog verontrustender was de vaak ijskoude aanpak van de regering Biden, toen de broodnodige Amerikaanse wapenzendingen werden vertraagd en haar herhaalde kritiek en eisen voor een staakt-het-vuren leken te helpen om Hamas als strijdmacht en heerser over Gaza in stand te houden.

Maar misschien wel het meest verontrustende aspect van dit conflict voor de Israëli’s was het falen van de befaamde inlichtingendiensten van het land om de invasieplannen van Hamas op te sporen en te verijdelen. Er moet nog een officiële onderzoekscommissie worden bijeengeroepen, maar het is nu al duidelijk dat er duidelijke waarschuwingssignalen waren die op tragische wijze werden genegeerd. Dit was grotendeels te wijten aan het heersende “groepsdenken” onder hoge Israëlische politieke en militaire leiders dat Hamas werd afgeschrikt om aan te vallen door de superieure macht van de IDF en de bouwwoede in Gaza.

7 oktober zorgde er dus voor dat de Israëli’s het vertrouwen in hun leiders verloren. Premier Benjamin Netanyahu werd uitgelicht omdat hij Qatar toestond geld in Gaza te pompen en omdat hij geen enkele schuld op zich wilde nemen voor de brute aanval van Hamas.

De nervositeit en twijfels onder de Israëli’s begonnen echter te keren vanaf midden april.

Hersteld vertrouwen en hoop

Op dat moment had de IDF met succes twee Iraanse generaals in Damascus aangevallen, dus Teheran vergeldde door meer dan 350 ballistische en kruisraketten en bewapende drones te lanceren in zijn allereerste directe aanval op Israël. Israël en zijn bondgenoten slaagden er echter in om 99% van de raketten en drones neer te schieten. Sindsdien heeft Israël zijn draai gevonden en zijn vertrouwen herwonnen.

In de afgelopen zes maanden is Israël er zelfs in geslaagd om ongelooflijke prestaties te leveren die zijn vijanden de stuipen op het lijf jagen. De kostbare mislukking van 7 oktober heeft plaatsgemaakt voor een reeks legendarische successen op het gebied van inlichtingen, vergelijkbaar met de preventieve aanvallen van Israël op de Egyptische luchtmacht in juni 1967 en de reddingsmissie van Entebbe in juli 1976.

Dit omvat het uitschakelen van Hamas-hoofd van het politbureau Ismail Haniyeh tijdens een bezoek aan Teheran en het eindelijk inhalen van de beruchte Hamas-terrorist Muhammad Deif in Gaza. De IDF heeft ook de hoogste militaire commandant van Hezbollah, Fuad Shukur, uitgeschakeld, samen met zijn plaatsvervangend commandant Ibrahim Aqil, plus de raketleider van de militie, de drone-chef, de inlichtingenchef, de financiële chef, de commandant van de Radwan strijdmacht, de commandant van het zuidelijk front en tenslotte de hoogste leider zelf, sjeik Hassan Nasrallah.

In andere opmerkelijke operaties vernietigde de Israëlische luchtmacht onlangs duizenden raketten, slechts enkele minuten voordat ze naar Israël zouden worden gelanceerd. Elite IDF-troepen landden ook in Syrië om een ondergrondse fabriek van geleide raketten op te blazen. Kort daarna voerde de Mossad een verbluffende geheime operatie uit waarbij piepers en walkietalkies gelijktijdig ontploften in de handen van duizenden Hezbollah-agenten in heel Libanon. Slechts enkele dagen later trof Israël in slechts 48 uur een lijst van meer dan 2.000 wapendepots en militaire locaties van Hezbollah met een hoge prioriteit.

En in zijn laatste sensationele prestatie heeft de Israëlische luchtverdediging nog een massale golf van meer dan 180 Iraanse ballistische raketten afgeschoten – het grootste spervuur dat ooit op een land is afgevuurd.

Al deze indrukwekkende operaties samen hebben Hezbollah verbijsterende klappen toegebracht: de hoogste commandostructuur en de helft van het raketarsenaal zijn weggevaagd. De meest dodelijke, effectieve voorwaartse dreiging van Iran tegen Israël is aan het instorten en de hoop is weer aangewakkerd dat Libanon zich op een dag echt kan bevrijden uit de greep van Hezbollah. Ondertussen is Hamas ernstig verzwakt in Gaza en haar belegerde leider Yahya Sinwar wordt misschien binnenkort gedood of in ballingschap gedreven. Iran bevindt zich nu ook in de directe vuurlinie van Israël en de schaduw van angst die zijn “as van verzet” over de hele regio wierp, is zeker aan het verdwijnen.

Een jaar na die donkere dag van 7 oktober is Israël oude rekeningen aan het vereffenen met radicale islamitische terreurmilities die het onschuldige bloed van vele naties aan hun handen hebben. Ze voeren een rechtvaardige oorlog met morele middelen en met duizelingwekkende precisie. Zelfs de soennitische Arabische wereld juicht de dood van Nasrallah toe en verbaast zich over Israëls hi-tech tovenarij. Helaas is er ook hernieuwde hoop dat de regio kan terugkeren naar het pad van verzoening via de Abraham Akkoorden.

Toch liggen er nog meer gevechten in het verschiet en de Israëli’s zullen meer tijd nodig hebben om de schok van de massamoorden van 7 oktober te boven te komen. De wonden die die donkere zaterdag zijn geslagen, zullen open blijven zolang er nog gijzelaars worden vastgehouden in Gaza.

Geschreven door David Parsons, senior vice-president & woordvoerder
Hoofdfoto: IDF-troepen inspecteren uitgebrande auto’s op het Nova muziekfestival (Foto: AP)