Er zijn berichten over Joden die christenen in Israël aanvallen. Sinds het begin van het jaar is er een golf van joodse intimidatie en aanvallen op christenen en kerkelijke eigendommen in Israël.

Zo viel een verwarde joodse man een beeld van Jezus in de kerk van de geseling aan, langs de Via Dolorosa in de oude stad van Jeruzalem; het graf van de Maagd Maria werd vernield op de Olijfberg; een klooster in de Armeense wijk werd beklad met aanstootgevende antichristelijke graffiti; verschillende grafstenen werden met de grond gelijk gemaakt en vernield op een protestantse begraafplaats op de berg Sion; een orthodox-joodse man werd gearresteerd omdat hij een steen door een raam van de bovenkamer op de berg Sion had gegooid; en Israëlische kolonisten vielen naar verluidt een Amerikaanse christelijke reisgroep aan in een Armeens restaurant in de christelijke wijk, waarbij ze achterlieten wat velen beschreven als een slagveld.

Er is ook een toename van het aantal orthodoxe joden die spuwen naar christelijke geestelijken in gewaden in de oude stad. Onlangs trok de Israëlische tv-verslaggever Yossi Eli van Channel 13 een traditionele bruine mantel van de franciscaner monniken aan en werd in slechts vijf minuten vijf keer bespuugd terwijl hij door de straten van de Oude Stad liep.

En het zijn niet alleen traditionele christenen en historische kerkplaatsen die worden aangevallen, maar ook evangelicalen en messiasbelijdende joden werden geconfronteerd met boze, gewelddadige demonstranten bij twee recente gebeurtenissen in Jeruzalem – een wereldwijde gebedsbijeenkomst op Pinksterzondag op de Zuidelijke Trappen naar de Tempelberg en een Messiaans aanbiddingsconcert in het Paviljoen in West-Jeruzalem. Videobeelden bevestigen de ooggetuigenverslagen van christenen en messianisten dat Joodse demonstranten in hun gezicht schreeuwden en sommige aanwezigen duwden, neerhaalden en zelfs sloegen en schopten. De leiders van de Joodse demonstranten waren onder meer de gemeenteraadslid van Jeruzalem, Arieh King, en de militante Lehava-leider Bentzi Gopstein.

Hoewel er in het verleden talloze gevallen zijn geweest van Joden die naar christelijke geestelijken in de Oude Stad spuwden en dreigende protesten organiseerden buiten Messiaanse gemeenten, hebben deze recente incidenten iets weg van ‘Man Bites Dog’, omdat het zo zeldzaam is om er zo veel te zien. Joodse aanvallen volgen elkaar snel op zoveel plaatsen op zo’n openlijke, brutale manier op.

Historisch gezien hebben christenen hier in het Heilige Land en het bredere Midden-Oosten veel meer te lijden gehad van vervolging door moslims, waaronder niet alleen fysieke aanvallen, maar ook verkrachtingen, gedwongen huwelijken en diefstal van eigendommen. Arabische christenen hebben de neiging om te zwijgen over deze misstanden, uit angst voor islamitische represailles. Maar als ze worden lastiggevallen of aangevallen door Joden, zijn de lokale Arabische christenen er zeer openhartig over, dus er lijkt een onevenwichtigheid in hun reacties te zijn.

Desalniettemin is er een dramatische toename van de joodse intimidatie van christenen van alle achtergronden en denominaties, wat leidt tot de dringende vragen: wie zit hierachter? En waarom?

Wie en waarom?

Er lijken twee grote boosdoeners te zijn achter deze aanvallen, de eerste is een klein deel van de ultraorthodoxe joodse gemeenschap in Israël, en de tweede een radicale rand van het nationale religieuze kamp.

Er wonen veel ultraorthodoxe joden in de Joodse wijk en Mea Shearim-buurten in Jeruzalem en sommigen hebben een minachting voor christenen, met name de duidelijk geklede christelijke geestelijken en nonnen die ze elke dag tegenkomen terwijl ze door de smalle straatjes van de oude stad lopen. Daarbij komen nog de vele territoriumgevechten tussen joden, christenen en moslims om felbegeerde percelen in de benauwde oude stad.

Binnen de bredere ultraorthodoxe gemeenschap van Israël zijn er ook verschillende zeer actieve anti-missionaire groepen, zoals Yad l’Achim en zijn concurrent Or l’Achim, die zich vurig verzetten tegen assimilatie, vooral joden die met Arabieren trouwen, evenals tegen elke bekering van joden. Veel van de demonstranten bij het recente evangelische gebedsevenement en het Messiaanse aanbiddingsconcert waren afkomstig van deze anti-missionaire groepen.

Ondertussen is er binnen de Nationale Religieuze stroming een militante rand die erop uit is om een sterke Joodse meerderheid in het Land te behouden, zelfs tot het punt dat ze Arabieren en Christenen willen verdrijven. Velen zijn aanhangers van de Lehava-groep, een overblijfsel van de verboden Kahanistische beweging die nu wordt geleid door Bentzi Gopstein, die uitgesproken anti-Arabisch, anti-homo en antichristelijk is. Ze hebben een lange staat van dienst van aanvallen, steekpartijen en brandende kerken en symbolen van samenleven.

Itamar Ben Gvir, de huidige minister van Binnenlandse Veiligheid die toezicht houdt op de nationale politie, groeide op in deze marginale beweging en verdedigde later als advocaat verschillende Lehava-aanhangers die werden beschuldigd van moord, mishandeling, brandstichting, opruiing en andere misdaden.

De meerderheid van Israëls huidige regeringscoalitie met 64 zetels is van religieus rechts – ultraorthodox of nationaal religieus – en het lijkt erop dat sommige van hun kiezers zich aangemoedigd voelen om nu aanvallen uit te voeren op christenen, denkend dat Ben Gvir en misschien anderen in de regering zal achter hen staan. Deze beoordeling wordt ondersteund door het feit dat de recente aanvalsgolf in wezen begon rond de tijd dat de nieuwe regering eind december 2022 aan de macht kwam.

Israëlische leiders reageren

Een aantal hoge Israëlische leiders hebben de golf van joodse aanvallen op christenen onder leiding van president Isaac Herzog veroordeeld. Hij bezocht vorige week samen met de nationale politiecommissaris het Stella Maris-klooster in Haifa en hekelde de aanslagen krachtig.

“De afgelopen maanden hebben we zeer ernstige incidenten gezien tegen de christelijke denominaties in het Heilige Land, onze broeders en zusters, christelijke burgers die zich aangevallen voelen op gebedsplaatsen, op begraafplaatsen, op straat”, zei Herzog. “Ik neem dit fenomeen uiterst serieus. Het is op geen enkele manier onaanvaardbaar. Dit fenomeen moet worden uitgeroeid, en ik ben de Israëlische politie en de handhavingsinstanties zeer dankbaar dat ze deze kwestie serieus nemen… We moeten de leden van alle religies respecteren. Daar hebben we ons vanaf het begin van ons bestaan voor ingezet. Dit is het meest fundamentele gebod van ’heb uw naaste lief als uzelf.’”

De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Eli Cohen maakte soortgelijke opmerkingen tijdens een bezoek aan het Vaticaan in juli.

De loco-burgemeester van Jeruzalem, Fleur Hassan-Nahoum, heeft zich ook publiekelijk uitgesproken tegen de intimidatie van christenen, en heeft geprobeerd om prominente Israëlische rabbijnen hetzelfde te laten doen.

In mei deed de Sefardische opperrabbijn van Israël, Shlomo Amar, mee door deze antichristelijke acties te veroordelen in een zeldzame Engelstalige verklaring: “Onverantwoordelijke mensen die de Thora en haar wegen helemaal niet naleven, hebben dit gedaan. We kondigen aan dat dergelijk gedrag ten strengste verboden is.”

Stadsambtenaren en politiecommandanten van Jeruzalem hebben ook ontmoetingen gehad met bisschoppen en patriarchen en andere lokale christelijke leiders om te proberen hun grieven weg te nemen.

Hoe moeten we reageren?

De vraag is nu hoe christenen moeten reageren op dit toegenomen fenomeen van joden die christenen lastigvallen en aanvallen.

Bij de Internationale Christelijke Ambassade in Jeruzalem onderschrijven we al lang de noodzaak voor christenen om zich meer bewust te zijn van de lange, tragische geschiedenis van christelijk antisemitisme en gevoelig te zijn voor joodse zorgen en angsten.

We moeten ook erkennen dat deze aanvallen grotendeels afkomstig zijn van radicale marginale agitators, terwijl de meeste Israëli’s christelijke steun en christelijke bezoekers verwelkomen.

Ook wij worden door Jezus zelf aangespoord om ‘uw vijanden lief te hebben’, ‘de andere wang toe te keren’ en ons ‘te verheugen’ als we om zijnentwil vervolgd worden. Dit is zeker een test van onze beleden liefde voor Israël, maar de Heer kan ons de kracht geven om hen inderdaad onvoorwaardelijk lief te hebben.

De ICEJ heeft zich onlangs wel uitgesproken over de gevaren die met name de Lehava-groep vormde, vanwege hun gewelddadige geschiedenis en nadat we hun haat en woede voor onszelf van dichtbij hadden gezien. We willen gewoon niet dat iemand ernstig gewond raakt, of erger. Maar we zullen ook genade blijven hebben voor het Joodse volk als geheel.

De Bijbel is er inderdaad duidelijk over dat christenen de joden moeten respecteren en er vriendschap mee moeten sluiten. Genesis 12:3 zegt dat we het nageslacht van Abraham moeten “zegenen”. Jesaja 40 dringt er bij ons op aan om het volk Israël te “troosten”. De apostel Paulus voegt er in Romeinen 11 aan toe dat we “hun barmhartigheid moeten betonen!” We hebben dus bijbelse geboden om naast Israël te staan en de Joden genadig te zijn. Daarom mogen we onze steun aan Israël niet afhangen van het al dan niet beëindigen van deze aanvallen. En we vertrouwen er nog steeds op dat de Israëlische leiders dit probleem rechtstreeks aanpakken, wetende dat het voor Israël alleen maar moeilijker wordt om vrienden in het buitenland te winnen als de aanvallen aanhouden. Uiteindelijk zien we dit als een moment om het ware gezicht en karakter van Jezus aan zijn eigen volk te tonen door barmhartigheid en genade aan hen te tonen. Mogen we dit doen met oprechte harten en volledig vertrouwen dat God Zijn verlossingswerk onder Zijn volk zal voltooien.

Door: David Parsons, vice-president & senior-woordvoerder ICEJ